Skírnir - 01.04.2006, Qupperneq 190

188
ALDA BJÖRK VALDIMARSDÓTTIR
SKÍRNIR
Samanta býr til samhengi úr hlutum eða atburðum sem virðast
tilviljanakenndir og gera sögu hennar tilfinningaþrungnari. Þannig
er það engin tilviljun að veitingastaðurinn sem hún og Hans snæða
á heitir Svarta rósin og að á borði þeirra er appelsínugul rós í vasa
en það er uppáhaldslitur hennar. Rósir í sama lit vaxa „við dyrn-
ar“ á kastalanum hennar og hún gefur Hans eina slíka að skilnaði.
Auk þess smellpassa páfuglarnir tveir í garðinum inn í umhverfi
sögunnar sem á þessari stundu minnir lesendur á ævintýrið um
prinsinn og prinsessuna sem lifðu hamingjusöm til æviloka.
Til þess að sannfæra lesendur um ást Hans á henni leggur Sam-
anta áherslu á smáatriðin sem tengja þau saman. Ást þeirra er haf-
in yfir hversdagsleika tilverunnar, hún er ekki af þessum heimi og
það vita þau bæði. Appelsínugula rósin er tákn ástarinnar og gagn-
kvæmur skilningur Samöntu og Hans á merkingu rósarinnar
sannar dularfull tengslin á milli þeirra. Þegar Hans sér appelsínu-
gulu rósina á borði Svörtu rósarinnar segir hann „Þetta er rauðara
en rautt“ og Samanta svarar: „af því það er ekki rautt“ (20). Hans
sannar ást sína með skilningi sínum á ást þeirra. Þegar hann nær að
smygla sér inn til Samöntu að nóttu til, nákvæmlega einu ári eftir
að þau hittust fyrst í útlöndum, tekur hann eftir appelsínugulu
rósunum á borði hennar og veit hvað þær merkja: „Ég sný ekki
aftur með það, þetta er rauðara en rautt“. Og Samanta svarar eins
og fyrr: „Af því það er ekki rautt" (51).15 Rósin er tákn ástar
þeirra sem ekki er heit heldur köld. Þannig túlkar Samanta orð
Hans og veit að hann skilur að ást þeirra lifir að eilífu í aðskilnaði
þeirra. En rósin er ekki bara appelsínugul eins og sólin sem færir
okkur hlýju og líf. Hún er einnig svört og í henni býr rof og dauði.
15 Það er engu líkara en Samanta hafi átt von á komu elskhugans þessa nótt ári eft-
ir fyrstu fundina því hún opnar vínflösku og leggur tvö rauðvínsglös á borð
eins og Hans bendir á (47). En glasið sem Samanta sótti sér hafði verið kámað
og því náði hún í annað. Svipaðar „tilviljanir“ ráða ferðinni hálfu ári síðar þeg-
ar Hans kemur öðru sinni óvænt í heimsókn um miðja nótt, en hann hefur
gengið í hjónaband í millitíðinni og Samöntu grunar að hann hafi „gift sig til
fjár“ (60). Samanta býður honum freyðivín sem hún „átti kalt í ísskápnum af
einhverri ástæðu“ (59). Þessa nótt sofna elskendurnir „bæði á sama andartaki
að ég held“ (63). Eins og sagan gefur ítrekað til kynna er það Samanta sem les
í atburðina og gefur þeim rómantískt gildi.