Skírnir - 01.04.2006, Qupperneq 192

190
ALDA BJÖRK VALDIMARSDÓTTIR
SKÍRNIR
lifa að eilífu þó að þeim hafi ekki verið „skapað nema skilja". Það
nægir að ást þeirra sé til í sögunni, það nægir að hún sé til sem frá-
sögn því eins og Samanta segir sjálf eru hún og Hans „eins og
síamstvíburar samfastir á [blað]síðunni“ (53).
Samanta gengur sífellt lengra inn í söguna og undir lokin getur
lesandinn varla greint á milli þess sem gerist í huga hennar (og er
ímyndun eða draumur) og þess sem gerist raunverulega. Ferðin
þegar Hans „rænir henni“ og fer með hana í bjálkakofa á Kjalar-
nesi er eins og ímyndun. Ferðin í bjálkakofann, þar sem Hans játar
henni ást sína, þjónar ákveðnum tilgangi fyrir sögu Samöntu.
Ferðin á að sannfæra lesendur endanlega um ást H/hans á henni
áður en kemur að hinum harmræna aðskilnaði. Samanta segir sjálf
eftir ferðina að bjálkakofinn geti „varla verið til“ (101) enda er það
líkara draumi en veruleika að í ferðinni er hún með myndir af
svissneskum alpakofum í tösku sinni sem hún hafði verið að teikna
rétt áður. Bókin hefst einmitt á því að Samanta er að teikna þessa
bjálkakofa og þeir eru „með hjörtum á gluggahlerum" (10). Það
virðist því varla tilviljun að á kofanum á Kjalarnesi eru „glugga-
hlerar með útskornum hjörtum“ (86). Atburðir renna saman við
ímyndanir og óskir rætast eins og í draumi. Bjálkakofarnir eru líka
írónísk vísun í ástarsöguhefðina því þeir eru vel þekktar sviðsetn-
ingarklisjur innan bókmenntagreinarinnar.
Aðskilnaðurinn er lokatakmark sögunnar, líkt og dauðinn sem
lífið stefnir að. Aðskilnaðurinn er það sem færir elskendurna sam-
an að eilífu og þeir uppskera ástina kalda og ódauðlega. Stuttu
áður en Hans og Samanta skilja hefur Samanta sannfærst um að
hún sé „ástin hans“. Hún er „ástin hans kalda, svo köld og fín að
hún verður uppi eins lengi og jökullinn stendur" (101). Hún flýr
því af hólmi þegar Hans ætlar að koma til hennar undir lok sög-
unnar og keyrir út í sveit. Samanta neitar á þessari stundu að raska
heildarmynd sögunnar því kveðjustundin er liðin og hún leyfir
endurfundum elskendanna ekki að eyðileggja söguna. Hún segir
að á þessari stundu fari hún í ferðalagið sem Hans fór í, til Akur-
eyrar, eftir fyrstu nótt þeirra saman og hún neitaði sér um að fara.
Hún neitaði sér um ferðina því andi hennar er „miklu nær [...] og
áhrifameiri í fjarverunni" (55). Ferð Samöntu undir lok sögunnar