Skírnir - 01.04.2006, Síða 199

SKÍRNIR
Á TÍMUM VARANLEGRA ÁSTARSORGa'
197
þau hafa verið gift lengi og kunna „að þegja saman" (78). Eftir að
ljóst er að grískuprófessorinn vill ekki taka upp samband við hana
semur hún sögur um Bárð og veltir því fyrir sér hvort þekkingu
hans á „verklegri hlið ástarinnar" megi rekja til einhvers konar
leyndarmáls, t.d. franskrar ástkonu, einhverrar „sem var eldri en
hann og líklega gift, kon[u] sem elskaði hann mjög mikið og meira
en hann hana“ (124). Þessar og fleiri sviðsetningar eru umgjörð
utan um hina raunverulegu atburði, sem eru ekki síður rétt eins og
klipptir út úr ástarsögu.
Fálæti prófessorsins er skýrt með sögu úr fortíð hans. Hann er
kominn af greifum og hallarfólki úr Loire-dalnum, tvígiftur og
barnlaus. Fyrri konan hans var þekktur sellóleikari sem yfirgaf
hann eftir fimm ára sambúð og tók saman við „ítalskan tenór-
söngvara og eignaðist með honum þrjú börn í striklotu". Bryn-
hildur svarar þessum fréttum einhverra hluta vegna með orðunum
„Ekki væri þetta vænlegur söguþráður í bók“ (111) og fær þá lýs-
ingar af seinna hjónabandinu, sem er jafnvel melódramatískara en
það fyrra:
Nú líða einhver ár, gott ef ekki sjö. Þá var haldið brúðkaup grískuprófess-
orsins okkar og spænskrar aðalsfrúar af Alba, sem er eitthvað það elsta og
fínasta slekti sem til er í Evrópu. Hún var föl og fríð og þrítug og hafði
aldrei gifst. Þau settust að á Ile St. Louis og bjuggu þar í fjögur ár. Þá
stytti hún sér aldur. Hún er jarðsett í Montmartre kirkjugarði. Það var
sagt að hann hefði flutt í næstu götu til að geta verið nálægt henni.
(111-12)
En það eru ekki aðeins grískuprófessorinn og Brynhildur sem geta
sagt sögu af glataðri en upphafinni ást sem fagurkerar telja kannski
ekki eiga heima í bókum. Marokkóski elskhuginn og skermasölu-
maðurinn Tahar á sér einnig harmsögu um mikla ást í meinum.
Eftir ástarfundinn með Brynhildi segir hann henni að hann hafi
elskað japanska stúlku „af svakalega fínu fólki sem tengist keisara-
fjölskyldunni“, að þau hafi ætlað að giftast en fjölskyldur beggja
hefðu sagt skilið við þau gengju þau í hjónaband. Hann bætir við:
„Eg held það hefði ekki hjálpað þótt pabbi minn hefði verið
prins“ (35).