Gríma - 01.09.1942, Blaðsíða 9

Grima]
HAMRA-SETTA
7
III.
í Skarðsárannál, við árið 1543, segir Björn Jóns-
son frá því „níðlega vonzkuverki fyrir austan á Is-
landi“, að Sesselja Loftsdóttir hafi ásamt manni þeim,
er hún hafði áður með fallið „fram hjá manni sínum“,
myrt bónda sinn, Steingrím Böðvarsson. Mál þetta
hafi svo Erlendur Þorvarðsson lögmaður rannsakað,
látið grafa upp líkama Steingríms, og hafi fundizt
„stingur á hans þunnvembi“.
Þetta hafi verið svarið mannaverk, en Sesselju ver-
ið dæmdur tylftareiður „eftir þeim líkindum“. Engir
vildu þó með henni sverja, af því að á bænum hjá
henni voru ekki aðrir en „þessi drengur“ (þ. e. frið-
illinn), þegar Steingrímur dó. Því hafi Sesselja verið
dæmd rétttæk af valdsmanni, nema hún „kæmist á
aðra hvora dómkirkjuna“, og hálfir hennar peningar
undir konung, þar í jörðin Egilsstaðir. Svo bætir
Björn þessu við: „Sesselja þessi komst á Hólakirkju.“
(Ann. Bmf. I, bls. 104.)
Það dylst ekki, að hér er átt við sama glæpinn, sem
þjóðsagan segir frá. Vitanlega getur Björn ekki um
útilegudvöl Sesselju í hellinum, enda er enginn þjóð-
sagnakeimur að frásögn hans. Bjöm tilgreinir meira
að segja heimild sína um þenna fáheyrða atburð, en
það eru tveir „dómar Erlends lögmanns“, og er hann
þó ekki vanur að geta heimilda í annálafréttum sín-
um. Nú ber svo vel x veiði, að þessir dómar eru ennþá
til, að vísu ekki í frumriti, en afrit af þeim svo góð, að
talin eru „frumrits ígildi“. Má af þeim sjá, að Björn
hefur samið annálsklausuna eftir þessum dómsbréf-
um og bætt aðeins einu atriði við eftir annarri heim-
ild. Verður á það minnzt síðar.
Nokkur fleiri bréf em og til um morðmál þetta.