Gríma - 01.09.1942, Blaðsíða 39

Gríma] FRÁ GUÐRÚNU ÞORGEIREDÓTTUR 37
Guðrún sagði af hið ljósasta og sýndi verksummerki.
Varð karl harla feginn og stakk spesíu í lófa hennar
að launum fyrir snarræðið.----
Eitt vor, um eða laust fyrir 1840, var tíð hin bezta
og snemma lokið við að hreinsa tún í Sigluvík. Einn
morgun voru þau Guðrún og Jónas að bera afrak af
túninu, en hundur lá þar hjá þsim og sleikti sólskinið.
Allt í einu nam kerling staðar og starði út með land-
inu, fleygði svo frá sér troginu, en greip hundinn með
réttum handleggjum, hóf hann á loft og sveiflaði hon-
um þannig upp og niður mörgum sinnum á móti
norðri. Tautaði hún á meðan eitthvað um „bölvaða
Grímseyinga", og voru það sízt fagrar fyrirbænir.
Jónas varð stanzhissa á þessum aðförum kerlingar
og spurði hana, hvers vegna hún léti svona. Þá svar-
aði Guðrún: „Það eru fylgjur Grímseyinga, sem eru
að koma. Hann faðir minn heitinn átti stundum í
brösum við þá, — og eg held eg þekki þær, fylgjurnar
þeirra!“ — Þegar á leið daginn, sást til báts, sem var
að koma utan með austurlandinu, og skreið hann inn
eftir rétt við túnfótinn í Sigluvík. Voru þar Gríms-
eyingar á ferð í kaupstað til Akureyrar.