Gríma - 01.09.1942, Blaðsíða 61

Gríma]
DRAUGASÖGUR
59
garðsmönnum og ekki talið það eftir sér að leggja
land undir fót. Svo er sagt, að eitt sinn hafi einhver
heimamanna í Hleiðargarði gengið út á hlað að
kvöldi dags og hafi hann séð Skottu standa þar; hafi
hann atyrt hana og vísað henni í verra staðinn, en
hún hafi tekið því harla þolinmóðlega og svarað:
„Það mátti ekki minna kosta!“
Ýmsar sögur, sem enn eru óprentaðar, eru á gangi
um Skottu; eru þær að sönnu ekki merkar í sinni röð,
en þó þess verðar að forða þeim frá gleymsku, því að
í síðustu 25 ár mun hennar varla hafa orðið vart.
Á sjöunda og áttunda tugi 19. aldar bjó Gunnlaug-
ur Sigurðsson á Draflastöðum í Sölvadal. Kona hans
var María Soffía Sigurðardóttir, og voru þau foreldr-
ar Júlíusar bónda í Hvassafelli, sem þessa sögu hefur
sagt. Á Draflastöðum var þá kvæntur vinnumaður,
er Jón Jónsson hét, og átti hann son á 11. ári, er Jó-
hannes hét. — Svo bar við á jólaföstu 1873, — Júl-
íus var þá á 9. ári —, að fólk allt á Draflastöðum var
inni í baðstofu á vökunni. Var Gunnlaugur bóndi ný-
kominn heim af beitarhúsum og hafði lagzt upp í rúm
og sofnað, en hitt fólkið var við tóskap. Þeir dreng-
irnir, Júlíus og Jóhannes, voru rétt fram við baðstofu-
dyr að þæfa sokka. Allt í einu fór Gunnlaugur að láta
illa í svefni, bylti sér, umlaði og barði frá sér, og kvað
svo ramt að þessu, að húsfreyja ýtti við honum og
vakti hann. Reis hann þá upp, varpaði öndinni mæði-
lega og sagði, að sér hefði fundizt Hleiðargarðs-
Skotta koma inn á gólfið og ætla að leggjast ofan á
sig. Leit hann þá fram í baðstofuna, hvessti augun og
mælti: „Nú, hún stendur þá þarna enn á gólfinu, rétt
fyrir framan drengina.“ Varð drengjunum þá ekki um
sel; stökk hvor þeirra til sinnar móður og greip í