Gríma - 01.09.1942, Blaðsíða 74

72
DRAUGASÖGUR
[Gríma
Nesi, sem talinn var fjölkunnugur, og bað hann ásjár;
lét Nes-bóndinn hann hafa draugavarnir nokkrar, og
þóttist nú Bjarni betur við búinn, ef eitthvað skær-
ist í.
Það var eitt kvöld síðla sumars, er dimmt var orð-
ið, að barið var svo harkalega að dyrum í Gullbrekku,
að brakaði í hverju tré. Stóð Bjarni þá upp og mælti,
að komumaður mundi eiga erindi við sig. Varð Guð-
rúnu bilt við og bað hann vera kyrran inni, en hann
gekk fram eigi að síður og lagði blátt bann fyrir, að
nokkur kæmi út á eftir sér. Kom hann ekki inn aftur
fyrr en á miðnætti og vildi engin tíðindi segja af við-
skiptum sínum við gestinn. Þegar komið var í fjósið
morguninn eftir, lá ein kýrin dauð í básnum. Sagði
Bjarni, að ekki skyldi hirða neitt af henni, og var hún
grafin með húð og hári.
Þegar eftir atburð þenna fór að bera á því, að
Bjarni var svo hræddur um konu sína, að ódæmum
sætti. Var hann það jafnan upp frá því, og almælt er,
að allt fram á þenna dag beri á megnri afbrýðissemi
meðal afkomenda þeirra hjóna. Sonur þeirra, sem
Einar hét og bjó í Fífilgerði í Kaupangssveit, var svo
trylltur af afbrýðissemi, að hann batt konu sína við
sig um nætur, og þóttist þó ekki alveg öruggur; kvað
hann hnútunum oft hafa verið rótað. Var það trú
manna, að draugur sá, er Sigurður sendi Bjarna, hafi
valdið ósköpum þessum.