Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1996, Blaðsíða 22

Kortin fullsköpuð, falleg
“Ég fer heim til fólks og reyni
þannig að ná þegar í upphafi sem allra
beztu sambandi. Ég hitti sem sagt
viðkomandi og segi frá því hvað hér
stendur því til boða. Þess verður að
geta að oft hefur þetta fólk verið í
nokkurri einangrun, jafnvel innilokað
mjög.
Nú þegar það svo kemur hingað
þekkir það þó alltaf eina manneskju
og það er mjög af hinu góða. Ég segi
svo fólkinu hérna frá hverjum og
einum nýjum sem kemur hingað og
segi gjarnan við það “að nú muni allir
sinn fyrsta dag” og þeim beri því að
vera hinn huggulegi móttakandi sem
reiðubúinn er að taka fagnandi þeim
sem er að koma. Ég geri allt sem unnt
er til þess að sem allra bezt kynni
takist sem fyrst. Samkennd er hérna
í raun afar mikil og afar mikill hlý-
hugur ríkjandi hjá fólki í hvers annars
garð”.
Ritstjóri má til með að skjóta því
hér að, að á meðan hann ræddi við
Steinunni komu menn í gættina til að
spyrja hana, hvemig þessi hefði það
og hvort hún hefði af öðrum heyrt
eitthvað, og tilfinningin var sú að þetta
væri eins og ein fjölskylda á góðu
heimili.
En Steinunn heldur áfram: “Þó
fólk fari á sjúkrahús þá er því
alltaf sagt að það eigi hér vísa vist,
þegar til baka er komið og það er
mikið öryggi í því fólgið að hafa þessa
vitneskju og vissu í farteskinu þegar
og tilbúin til að skrifa á.
svo stendur á að haldið er út í óvissuna
í sjúkradvöl. Ég hef verið einstaklega
lánsöm með allt starfsfólk og það
hefur afar mikið að segja. Ég var t.d.
afar heppin með að fá í upphafi mér
við hlið mikinn afbragðskennara í
handavinnu - Lilju Eiríksdóttur - sem
verið hefur hér frá fyrsta degi. Hún
var og er leiðbeinandi á þann hátt að
koma ekki með tilskipanir að ofan til
fólksins heldur rétta aðstoðina hljóð-
lega til þess af alúð og umhyggjusemi.
Markmiðið með öllu sem hér er unnið
er það að svo sé frá hverju einu gengið
að viðkomandi geti verið stoltur af
verki sínu þegar heim er komið og fái
þar verðuga viðurkenningu”.
Ritstjóri spyr næst um hvert mark-
mið Dagvistar Sjálfsbjargar sé, hverj-
um sé þar aðallega ætluð dvöl og
Steinunn segir að því sé bezt lýst með
því að vitna í orð sín í kynningu á
starfseminni: “Heimilið er ætlað fötl-
uðum einstaklingum sem búa eða
dvelja mikið einir á heimilum sínum.
Einmanakenndin er í mörgum tilfell-
um óbærileg. Margir búa ekki aðeins
við líkamlega fötlun heldur eiga einn-
ig erfitt með að tjá sig vegna sjúkdóms
eða áfalla - einveran skapar mikið og
raunar óverjandi öryggisleysi fyrir
þann sem í hlut á og grípur einnig þá
í fjölskyldunni sem vilja vernda en
verða að vera fjarverandi daglangt
vegna vinnu sinnar”.
Og hverju telur þú svo að Dag-
vistun Sjálfsbjargar hafi skil-
að?: “Reynsla þessara 17 ára hefur
sannað að dagvist leysir vanda margra
einstaklinga mjög vel. Húndregurúr
einangrun og gefur félagsskap, mögu-
leika til ýmiss konar afþreyingar,
slítur fólk ekki úr tengslum við fjöl-
skyldu og heimili en gefur nauðsyn-
lega vemd, sem ekki gæfist nema með
sólarhringsdvöl á stofnun ella, eða að
einstakir fjölskyldumeðlimir væru
bundnir heima”.
Og hvað er svo iðjað og hefur verið
á umliðinni tíð: “Ég vil nú fyrst segja
að þetta heimili sé þrep í vinnumiðlun
fatlaðra - þar er unnin mikil handa-
vinna undir leiðsögn - saumað,
smyrnað, ofið og hnýtt, málað á léreft
og gler og unnin trévinna. Hér hafa
orðið til hinir fegurstu munir”.
Steinunn vísar ritstjóra á samantekt
um viðfangsefni fólksins þar sem
vissulega kennir margra góðra grasa:
Lestur blaða, tafl og spil, fjölbreytt
handavinna, smíðar, líkamsþjálfun
með léttum æfingum og slökun þrisv-
ar í viku, verndaðir sundtímar með
sjúkraþjálfurum tvisvar í viku, en
frjálsir tímar alla daga.
Tvisvar í viku er íjöldasöngur með
undirleik og gefur það gleði mikla,
mánaðarlega er bingó, svo eru heim-
sóknir á listasöfn og í félagsmið-
stöðina á Vesturgötu 7.
Nú nefna má ferðalög, farnar eru
dagsferðir vor og haust. Einnig eru
fagnaðir góðir: Þorrablót, páskagleði
og jólagleði með miklum hátíðabrag.
Ekki má gleyma námskeiðum til
að auka fjölbreytni, 6-8 vikur í senn.
Steinunn minnir á mikilvægi
góðrar hvíldaraðstöðu sem þessu
fólki sé sannarlega mikil nauðsyn á
og hún heldur svo áfram: “Fyrir þá
sem þess óska er reynt að hafa nokkra
launaða vinnu s.s. að hefta rennilása,
pakka inn blöðum o.fl. Ekki er nógu
mikið af slíku, en fólk fær þarna smá-
vegis fyrir sitt vinnuframlag. Ég má
líka til með að segja þér að mér þótti
á sínum tíma nauðsyn til bera að koma
á smíðum og hafði þá að sjálfsögðu
karlmennina í huga, en sannleikurinn
var sá að konur sóttu meira í smíð-
arnar, en raunar hefur aðsókn verið
ánægjulega mikil”.
Og nú er að inna Steinunni eftir
búferlaflutningum dagvistarinnar í
gegnum tíðina, aðeins örstutt til upp-
rifjunar: “Við fluttum í suðurenda
22