Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1996, Qupperneq 33

basara og var Jóna
mikið í því starfi. Þá
komu konurnar saman
til að undirbúa og
vinna saman. En Jóna
sagði mér dálítið
merkilegt í sambandi
við basarvinnu kvenn-
anna. Það var öll sú
umræða sem átti sér
stað þegar konurnar
hittust til að vinna
saman, umræðan um
stöðu heyrnarskertra
og hvað væri til úrbóta.
Eins og Jóna segir best
sjálf: “í þá daga voru
engir félagsráðgjafar,
það var ekki hægt að
fara víða til að ræða sín
mál. Það var líka gott að
finna að maður var ekki
einn á báti. í félaginu
kynntist fólk sem var að
glíma við svipuð mál og
það var líka gott fyrir mæð-
ur með yngri heymardauf
börn að hitta hinar sem
voru eldri og áttu eldri böm
og höfðu lært mikið af
reynslunni”, segir Jóna.
Hún heldur áfram: “Eitt af
því sem við foreldrarnir
þurftum að gera fyrir böm-
in var að hringja fyrir þau í
önnurböm. Bæðibömsem
voru heyrandi og þau sem
ekki voru heyrandi, ég held
að ein mesta bylting sem
orðið hefur fyrir heyrnar-
skerta sé textasíminn, en
hann kom á markaðinn um
1983. Já, það er skrítið fyr-
ir okkur sem heyrum að
hugsa til þess að geta ekki
notað símann svona þegar
manni dettur það í hug”.
En Jóna hefur ekki ein-
göngu látið málefni
heyrnarskertra sig varða,
hún sat í Svæðisstjórn um
málefni fatlaðra á Reykja-
nesi, var í stjóm Hússjóðs
Öryrkjabandalagsins, í
framkvæmdaráði Öryrkja-
bandalagsins, var fulltrúi í
Öldmnarráði fyrir Öryrkja-
bandalagið. Einnig var
Jóna í fulltrúaráði Bréfa-
skólans sem Öryrkja-
bandalagið á hlut í. Innan
stjórnar Öryrkjabanda-
lagsins hefur hún bæði ver-
ið ritari og varaformaður.
Á ári fatlaðra var hún svo
formaður Öryrkjabanda-
lagsins.
Eg spyr Jónu svona í
lokin, hvað hafi áunnist á
síðustu 20 árum og hvers
vegna hún sé að draga sig í
hlé núna? “Það hefur margt
breyst og er þar kannski
fyrst að nefna almennings-
álitið, nú þykir ekki skrítið
að sjá heymarlaust fólk tala
saman á kaffihúsi, í bíó eða
á dansleik. Nú hafa heyrn-
arskertir prest og einnig
félagsráðgjafa sem tala
þeirra mál. Það eru til orða-
bækur með myndum, texta-
símar og bréfsímatæki svo
eitthvað sé nefnt”. En Jóna
segir einnig að baráttumál-
in séu enn mörg og af nógu
að taka. Samskiptamiðstöð
heymarlausra hóf starfsemi
sína í janúar 1991 og vinnur
meðal annars að rannsókn-
um fyrir heyrnarlausa og
heyrnarskerta og fylgist
með jafnréttismálum
heyrnarlausra, einnig sér
hún um táknmálskennslu
o.fl. Svo get ég ekki látið
hjá líða að nefna það sem
Jóna sagði mér, að mann-
eskja sem er algerlega
heymarlaus á báðum eyr-
um og hefur verið það frá
fæðingu, þarf að mæta í
endurmat annað til þriðja
hvert ár hjá Trygginga-
stofnun ríkisins. Þetta er
kannski mál sem eitthvað
þarf að vinna að.
En um það að hætta
núna segir Jóna: “Ég
er búin að vera í þessu starfi
í 20 ár, það hefur gefið mér
ómælda gleði og lífsfy 11-
Hlerað í
í minningargrein stóð
eftirfarandi: “Góður guð
geymi hann Jón þangað til
við hin komum á eftir”.
**
Bóndi einn austur í sveitum
varð fyrir því óhappi að
bezta mjólkurkýrin hans
reif sig illa á gaddavír og
það sem verst var, langt og
mikið sár kom á júgrið.
Dýralæknir var sóttur og
hann hlóð smyrslum í sárið
og setti svo dömubindi þar
við sem hann kvað langbezt
í þessu tilfelli. Hann skip-
aði svo bónda að skipta ört
um og því yrði hann að fara
og kaupa dömubindi.
Bónda þótti þetta illt, enda
einbúi sem ekki hafði á
þessum varningi mikla
þekkingu. En Skjöldu varð
að bjarga, svo hann fór í
apótek og stundi upp er-
ingu en tími til kominn
að draga sig í hlé.
Þarna á þessum
vettvangi hef ég ætíð
unnið með góðu fólki
og þetta hefur vonandi
gert mig að betri og
þroskaðri manneskju”.
En það er svo
greinilegt að Jóna er
ekki sest í helgan stein.
“Nei, nei ég hef mikið
að gera, ég er í fullri
kennslu, svo er ég í
Félagi Fóstbræðra-
kvenna en maðurinn
minn er búinn að
syngja í karlakórnum
Fóstbræður í meira en
35 ár. I kringum það er
mikið félagslíf.
Svo á ég þrjú yndisleg
barnabörn sem ég hef
mikið yndi af og þarf ég
tíma til að sinna þeim vel”.
Þegar ég kveð Jónu og
þakka henni fyrir spjallið,
er svo greinilegt að þarna
er á ferðinni Vestfirðingur
sem ekki svo auðveldlega
leggur árar í bát.
Margrét Guðmundsdóttir.
hornum
indinu. Afgreiðslustúlkan
útlistaði fyrir honum hinar
ýmsu gerðir og kosti þeirra,
lengd sem þykkt og alltaf
varð bóndi ringlaðri. Og
þegar afgreiðslustúlkan
spurði beint hvaða tegund
hann nú vildi stamaði hann:
“Ja, rifan er svona 15-20
cm löng”.
**
Bófasonurinn kom heim úr
fyrsta prófinu og faðirinn
spurði, hvernig hefði geng-
ið? “Það gekk fínt pabbi.
Þeir spurðu og spurðu en
fengu ekki orð upp úr mér.”
Gunnari nokkrum lá hátt
rómur og einu sinni þegar
kona hans var að ræða
rómhæð bónda síns sagði
hún: “Já, hann talar nokkuð
hátt. Alla vega þurfti hann
enga talstöð þegar hann var
á sjónum:”
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
33