Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1996, Blaðsíða 38

HRIPAÐ HJÁ HRAFNI
Margir eru þeir sem úti á akri
erja og halda vel vöku
sinni í málefnum líðandi
stundar, kenna til í stormum sinnar
tíðar, eins og skáldið sagði. Einn er
sá eldhugi, sem aldrei hefur látið
merkið niður falla, heldur verið fremst
í framvarðarsveit, og heitir sá Hrafn
Sæmundsson, sem nú gegnir starfi
atvinnufulltrúa hjá
Félagsmálastofnun
Kópavogs og fyll-
ir þar hálft stöðu-
gildi á stofnana-
máli og máske
ríflega það í raun.
Það fólk sem
fylgzt hefur með
málefnum fatlaðra
undangengna ára-
tugi hefur ekki
komizt hjá því að
taka eftir Hrafni,
þar segja sitt skel-
eggar og tíðum
beittar blaðagrein-
ar, sem ófáum tug-
um skipta, um hin
ýmsu mál, þó hæst
beri þennan honum hjartfólgna
málaflokk. I allri baráttu og einstökum
átökum hefur Hrafn verið í fremstu
forystusveit og mundi honum nú
þykja harla nóg kveðið og vel það.
Einn fagran janúarmorgun lögðum
við Asgerður og Helgi Hróðmarsson
land undir hjól og héldum á vit Hrafns
og fengum að fræðast örlítið um ýmsa
þætti þeirrar þjónustu í Kópavogi sem
varðar fatlaða og aðeins hér blaðfest
brot af þeim fróðleik, lesendum til
gagns og vonandi gleði, því heild-
arniðurstaða okkar sú að harla vel sé
þama að verki staðið.
Hrafn hóf máls örstutt í upphafi á
eigin högum. Hann sagði að
þótt mænuskaðinn herti tökin og
sóknina á hendur honum þá hefði
hann í raun aldrei verið svo hamingju-
samur, ytri aðstæður allar góðar, afar
góð fjölskylda, einstæður vinnustaður
eða eins og Hrafn sagði sjálfur: “Sem
fatlaður maður er. ég í óvenjulega
ágætri stöðu, þar sem allt hjálpast að.”
Og mundi þá ekki mega gleyma innra
góðu jafnvægi sem öðru er dýrra, en
um allt það vildi Hrafn ekki ræða,
heldur snúa sér að mikilvægari mál-
um. Hrafn sagðist telja af hinu góða
að gefa fólki hugmynd nokkra um
hversu að málum væri staðið í þessu
stóra bæjarfélagi og mundi ýmislegt
unnt að læra af því. Hrafn sagði fjár-
hagsáætlun Kópavogsbæjar ný-
afgreidda og þrátt fyrir ærið aðhald
hefðu þau málefni er fatlaða varða
mestu ekki lent í þeim hremmingum,
heldur sýndist honum sem þar væri
vel fyrir ílestu séð. Hann fór svo fyrst
yfir í ferlimálin, en með þeim sagðist
hann hafa fylgzt allgjörla allt frá ár-
inu 1982. Hann kvaðst álíta að í ferli-
málum almennt hefðu menn hitt á
mjög bitastæðar lausnir til úrbóta sem
hefðu í afar mörgu skilað sér.Allar
aðgerðir eru á vegum ferlinefndar
bæjarfélagsins, en vinnan er í hönd-
um þeirra Sigurðar Hafsteinssonar,
byggingartæknifræðings, fyrst og
síðast og Hrafns, en þeir taka á mál-
um þessum törn á miðvikudags-
morgnum. Varðandi nýbyggingar
kalla þeir til hönnuði og fram-
kvæmdaaðila og fylgjast svo með allt
frá teikniborði og yfir í aðgerðir á
öllum byggingastigum. Þetta hefur
gefizt vel og endað hefur verið á eins
konar “útskrift” bygginganna hjá
þeim Sigurði. Einnig er skipulega
farið í eldri byggingar, úttekt gerð á
þeim og send viðkomandi aðilum, og
hverju sinni reynt að knýja fram sem
beztar úrbætur. Með skipulegum
vinnubrögðum af þessu tagi þar sem
yfir alla þætti er sem allra bezt farið
ávinnst alltaf nokkuð í framhaldinu og
margt hefur mætavel tekizt. Hrafn
minntist á Kópavogsdalinn og kvað
þar vera fylgzt vel með skipulagi og
uppbyggingu allri. Hann sagðist mega
til með að minna á
hve vel væri fyrir
göngustígum séð í
Kópavogi, þeir
væru hreint um
allan bæ og sam-
anlögð vegalengd
þeirra væri ótrú-
lega há.
á sneri Hrafn
sér að at-
vinnumálunum
og fór nokkrum
orðum um for-
sögu þeirra mála,
en vék síðan að
því, hversu nú
væri ástatt, hversu
með væri farið og
aðgerðum þeim sem efst væru á baugi.
Dýrmætt mjög væri hið góða og nána
samstarf við Svæðisskrifstofu mál-
efna fatlaðra, þar sem Margrét Magn-
úsdóttir bæri hita og þunga af afar vel
unnu verki og þá sér í lagi í vinnu-
miðlun. Hrafn fór svo nokkrum orð-
um um hinn sanna tilgang vinnunnar
og sagði m.a.: “Hamingja fólks felst í
því að hafa tilgang. Mitt mat á vinnu
er að fólk fari á vinnustaði til að
framleiða - skapa verðmæti á svo
margvíslegan máta. Svo undarlegt
sem það kann að virðast, þá er erfiðast
að finna vinnu handa þeim sem eru
hvað bezt settir í hópi öryrkja - eru í
raun minnst fatlaðir.” Hins vegar
sagði Hrafn að það hefði verið gerð
úttekt á þessu á liðnu ári og í ljós hefði
komið þá að allir fatlaðir hefðu fengið
einhverja úrlausn í þessum efnum, en
auðvitað mismikla. Mætti það þó gott
kalla. í þessu samhengi minnti Hrafn
á ákveðna tómstundaþjónustu, sem
mörgum væri og hefði verið veitt,
fyrst eingöngu að sumarlagi en nú
einnig yfir veturinn. Hefði hún reynzt
38