Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1996, Blaðsíða 29

herjar það á ákveðna staði - svo sem í
olnboga- og hnésbót og í húðfelling-
um. Síðan breiðast útbrotin víðar og
birtast á öklum, kálfum, lærum, rass-
kinnum, búk, bringu, hálsi, andliti,
enni, hársverði og eyrum.
Hve oft hef ég ekki heyrt sagt við
mig að klóra ekki: “Gerðu þetta
ekki. Þetta er ljótt að sjá.” “Hættu.
Mig fer að klæja að horfa á þig.”
“Geturðu ekki bara látið það vera.
Sittu á höndunum á þér.” “Klóraðu í
kringum kláðablettinn. Reyndu að
slappaaf.” Slappaaf? Þegar líkaminn
er í logum. Þegar húðin grætur hrein-
lega vegna þess að þú hefur klórað
hana til blóðs. Ég skelf og hristist við
minnstu hitabreytingu vegna þess að
bólgan veldur hitatapi í líkamanum.
Getur þú hugsað þér að slappa af við
slíkar aðstæður?
Það er engu líkara en líkaminn sé
að kvelja sjálfan sig. Hvemig getur
hann haldið áfram að klæja þegar
hann er svona sár? “Haltu áfram,”
virðist hann segja. “Meiddu mig
meira. Bara eitt lítið klór og þetta
verður betra.” Gallinn er að úr einu
litlu klóri verður venjulega ástríðufullt
klór um allan líkamann sem heldur
áfram þar til maður verður aumur og
uppgefinn og blygðast sín fyrir að
hafa látið undan freistingunni. Þegar
ég hleyp upp grípur mig skelfing því
ég finn að ég er að missa tökin. Ég
get ekki látið vera að klóra og þá gerist
það að ég geri mér allt í einu grein
fyrir að ég er að misþyrma sjálfri mér
með berum höndunum.
Hugsum okkur að þú standir upp
eftir að hafa setið um stund og finnir
að þú getur ekki rétt úr fótleggjunum
vegna þess að húðin hefur þornað og
springur ef þú reynir á hana..
Að þú þurfir að búa við viðloðandi
lykt af húðvessa frá sárum á líkam-
anum... Aðþúhljótirað veraóaðlað-
andi í augum unnusta þíns og finnir
til sektarkenndar vegna þess að lfk-
amleg samskipti ykkar valda þér meiri
sársauka eða óþægindum en þú getur
afborið....
Og þessi óstöðvandi kláði stoppar
vitanlega ekki á nóttunni.
Stundum er hann jafnvel verri þá í
hlýjunni undir sænginni. Svo getur
jafnvel þungi sængurinnar haft ertandi
Sjá næstu síðu
Af fundarvettvangi SPOEX.
Úr vísnabanka Böðvars
Hinn landskunni ljóðasmiður Böðvar Guðlaugsson í Kópavogi
hefur áður sent okkur kveðjur sínar ágætar. Enn hefur svo orðið.
Honum hefur orðið og verður ýmislegt að yrkisefni. Nýjar eru
þessar tvær um Langholtskirkjudeilur:
Verður margt til meins um sinn
mætum Drottins þjóni.
Fyrr má nú vera Flóki minn
frekjan í honum Jóni.
Af Flerrans akri er það að frétta
að óvíða deilt er meir.
Biskupnum alveg blöskrar þetta
bull í séra Geir.
Svo koma tvær gamlar kosningavísur.
Tíminn komst þannig að orði, að Framsóknarflokkurinn væri opinn
bæði til hægri og vinstri sem sé í báða enda.
Flest virðist nú til fjörugra kosninga benda
flokksvélar allar þegar komnar af stað.
Maddama Framsókn er opin í báða enda
og ætlast að sjálfsögðu til að menn noti sér það.
Þá varð Böðvari að yrkisefni fyrirsögnin: “ íhaldið býður fram klofið”
Flokkurinn minn og flokkurinn þinn
fá skal óskipt lofið.
Margur bauð fyrir málstað sinn
minna fram en klofið.
En Böðvar á ekki síður til hinn alvarlega umhugsunarverða tón og
eina óveðursnótt í fyrra varð honum að orði:
Andvakan af auga manns
ekki sleppir taki
Trylltir vindar trölladans
troða á húss míns þaki.
Beztu þakkir Böðvar.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
29