Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1996, Blaðsíða 27

Hann var ódeigur baráttumaður fyrir
málefnum fatlaðra, ekki síst aðgeng-
ismálum. Allt of oft kom fyrir að
fundarstaðimir vom ekki aðgengilegir
og það kenndi manni meira en margir
fyrirlestrar að verða vitni að því. Það
þarf að verða regla að frágangur á lyft-
um og öðm aðgengi verði sjálfsagður
hlutur í frágangi nýrra húsa. Víða er
afar kostnaðarsamt að lagfæra gamlar
byggingar, en vissulega er mikils
átaks þörf í þeim efnum. Víða snýst
þetta mál um verulega fjármuni, en
annars staðar um hugsun og útsjón-
arsemi. Eins og annars staðar í nú-
tímaþjóðfélagi verður að halda þessari
hugsun vakandi með því að fatlaðir
geri vart við sig og gagnrýni það sem
miður fer.
Fjármagn
Helgi Seljan bað mig að skrifa
nokkur orð um viðhorf mitt í mál-
efnum fatlaðra. Ég vil ljúka þessum
orðum með því, að vissulega snúast
þessi mál um fjármagn eins og svo
mörg önnur í þjóðfélaginu. Fjármagn
til málaflokksins hefur vaxið á und-
anfömum árum, enda er þörfin brýn.
Hins vegar er eins og annars staðar
nauðsyn að nýta fjármuni sem best.
Þessi staðhæfing felurekki í sérneinar
ásakanir um að það hafi ekki verið
gert, enda er bærileg samstaða um að
sinna þessum málaflokki, þótt bar-
áttan sé hörð um fjármuni til hinna
ýmsu málaflokka, ekki síst við núver-
andi aðstæður í ríkisfjármálum.
Jón Kristjánsson.
Maður þekktu sjálfan þig
Lesendabréf
Er ekki tími til kominn að
staldra við og líta í eigin barm
á tímum þegar óánægja með allt og
alla er að drekkja allri heilbrigðri
skynsemi, svo hún er að verða jafn
vandfundin og saumnál í heystakki.
Við megum ekki gleyma þeirri
staðreynd að það eru einstakl-
ingamir sem móta samfélagið og sé
samfélagið sjúkt þá geta einstakl-
ingarnir sem móta það vart verið
heilbrigðir. Mín skoðun er sú að
stjómmálamenn í lýðræðisríki sem
okkar hljóti ávallt að endurspegla
með einum eða öðrum hætti þá
einstaklinga sem þjóðfélagið móta.
Ef stjórnmálamennirnir eru van-
hæfir þá nær sú vanhæfni einnig til
þeirra sem kosið hafa þá til valda.
Er ekki skynsamlegra að staldra
aðeins við og í stað þess að góna
einungis til “hins háa Alþingis” að
líta inná við. Hvað er það sem við
ætlumst til af sjálfum okkur sem
einstaklingum í samfélagi manna?
Hvað er það sem við viljum að lífið
bjóði okkur og hvað er það síðan
sem við getum lagt af mörkum til
að þær vonir og væntingar nái fram
að ganga? Grundvallarkrafa hvers
einstaklings ætti að vera að geta
borið virðingu fyrir sjálfum sér en
því miður sést mörgum yfir hversu
mikilvægt þetta er. Ogemingur er
að geta borið virðingu fyrir öðrum
ef sjálfsvirðingin er ekki til.
Virðingarleysi er einmitt helsta
meinsemd íslensks þjóðfé-
lags. Stjórnmálamenn bera enga
virðingu fyrir kjósendum (líta ein-
ungis á þá sem atkvæði), kjósendur
bera enga virðingu fyrir stjórnmála-
mönnum, en það sem alvarlegast er,
er að einstaklingurinn ber ekki
virðingu fyrir sjálfum sér. Þannig
höfum við skapað þjóðfélag hraða
og spennu þar sem öll þau gildi sem
hefja eiga manninn upp fyrir hið
lægra eðli sitt eru fótumtroðin. Við
búum í þjóðfélagi mikillar spennu
og samkeppni. Ef einhver hefur náð
að bera nokkrar gulltunnur í hreiður
sitt þá er vegið að hverjum þeim
sem nálgast. Öll áherslan er á
efnaleg gæði, því meiri sem þau
eru, því sáttari telur einstakling-
urinn sig vera. Önnur viðmið höf-
um við vart lært. Því þarf engan að
undra það stefnuleysi sem ríkir í
íslenskum stjórnmálum þar sem
markmiðin eru það óljós, ef þau eru
nokkur nema misjafnlega falskir
talnaleikir. Þættir eins og félags- og
heilbrigðismál varða engu nema út
frá “tölulegum úttektum” og sýnir
það umfram annað menningarvit-
und þjóðar. Er ekki tími til kominn
fyrir okkur öll að gera okkur grein
fyrir því hvað það er sem við viljum
og síðan að stefna að því. Byrjum
á að líta í eigin barm og athugum
hverju við viljum breyta og hvern-
ig. Mjór er mikils vísir.
Ingibjörg Ólafsdóttir,
félagi í Gigtarfélagi
íslands og Sjálfsbjörg.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
27