Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1996, Blaðsíða 47

skilja eftir auðan reit aftan á bækl-
ingnum sem hvert land getur síðan
fyllt út með upplýsingum um sitt
landsfélag.
✓
Afulltrúaráðsfundinum kynnti
stjóm hollensku foreldrafélag-
anna “FODOK” verkefni sem þeir
kalla: “Fram til meiri menntunar -
staða táknmálsins í menntun heym-
arlausra bama í Evrópu” Þau vona að
FEPEDA muni styðja við verkefnið
og hjálpa til með að afla fullnægjandi
styrkja til fjármögnunar. Markmiðið
með verkefninu er að rannsaka mögu-
leikana á að öðlast formlega viður-
kenningu á táknmáli í öllum Evrópu-
löndunum og að komast að því hvers
vegna það viðgengst í sumum lönd-
unum að hafa ekki valmöguleika í
menntun heymarlausra. Skiptinema-
samtök hafa verið stofnuð innan
FEPEDA og hef ég í fórum mínum
eyðublað sem fylla má út með óskum
um:
a) Að bam eða unglingur fari á annað
heimili í einhverju Evrópulandinu.
b) Að fá barn eða ungling á heimilið
frá öðru Evrópulandi.
c) Að skipta á heimili - um tíma.
Næsta ár er það Austurríki sem
hefur boðist til að halda fundinn og
fjölskylduhátíðina sem verður í Vín
vikuna 6. - 11. ágúst. Hátíðin verður
þó með smærra sniði en verið hefur
og takmarkaður fjöldi eða u.þ.b. 250.
Yfirskrift ráðstefnunnar er: “Menntun
og framhaldsmenntun: Almennir
skólar / sérskólar”. Kostnaður er
23.000.- kr fyrir fullorðna (innifalið
gisting, fæði og ráðstefnukostnaður)
og 20.000.- kr. fyrir böm frá tveggja
til fimmtán ára (innifalið gisting, fæði
og allur kostnaður af skemmtiferðum
og dagskrá). Allar nánari upplýsingar
má fá hjá Foreldrafélaginu.
Sigurveig Alexandersdóttir,
varaformaður Foreldra- og
styrktarfélags heyrnardaufra.
Elín Þorbjarnardóttir:
Leiðin lá til Hjartaverndar
Til Hjartaverndar leið mín lá, með lögg í glasi.
Enginn var nú á mér asi
og ekki lenti ég í þrasi.
Fækkaði svo fötunum og fór í sloppinn.
Ekki var ég alveg loppin,
en ákaflega rýr á kroppinn.
Var ég síðan vegin, mæld og velt á bekkinn,
að mér setti illan skrekkinn
er í æð mér nálin gekk inn.
Þá var ég í þaula spurð, af þekkum svanna
um mataræði og mátt til anna.
Mínar skyldi venjur kanna.
Hvort sækti ég í sætar kökur, súkkulaði.
Læsi oft í bók og blaði.
Af besta vilja ég svaraði.
Hvort ég væri alltaf ein og engan hitti.
Hvernig byggi, hvenær flytti.
Hvort ég stundum í það dytti.
Hjartarit og háþrýsting varð hér að kanna,
límbönd sett á lítinn svanna,
langar snúrur hreyfing banna.
Inn í klefa eg var sett og ýtt að veggnum
geislar fóru greitt í gegnum,
þó getið sé þess ekki í fregnum.
Eyrnasnepil í var stungið, ei kom blóðið,
þá var hnoðað, það var lóðið,
en þykkt var ekki benjaflóðið.
Augunum var upp lokið og í var borið,
í þau rýnt og úr því skorið
að ekki fyndist glákusporið.
Belgdi ég út brjóstið mitt og blés í stútinn.
Hvorki var ég þreytt né þrútin
þó ég blési út-inn, út-inn.
Hvort ég hefði verki eða vind í maga
völt á fótum, vildi slaga.
Væri kuldi ei til baga.
Hvenær ég í háttinn færi, hvernig svæfi.
Hvort ég ætti illa ævi,
eða lífið skemmtun gæfi.
Ótal fleira um var spurt og allt með sóma.
Báðar létum brosin Ijóma,
þó bæri þarna margt á góma.
Kvöddumst við svo konurnar með kurt og píi.
Það er best ég að því ýi
að eitthvað kunni að vera lygi.
Elín Þorbjarnardóttir.
Es. Þetta bráðskemmtilega Ijóð er ort af
konu sem nú er hátt á áttræðisaldur komin.
Kærar þakkir, þegar kveðið er svo vel.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
47