Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1996, Blaðsíða 42

Sigrún Benediktsdóttir framkv.stj.:
BER ER HVER AÐ BAKI
NEMA SÉR BRÓÐUR EIGI
Okkar ágæti ritstjóri, Helgi
Seljan kom að máli við mig
og óskaði eftir að ég skrifaði
nokkrar línur í blaðið. Efnisval væri
frjálst. Eitt og annað liggur mér á
hjarta, í augnablikinu helst þetta:
Heilbrigðis- og tryggingamál hafa
verið mikið í umræðunni að undan-
förnu vegna mikils niðurskurðar
sem nauðsynlegur er til að forsend-
ur fjárlaga standist. Menn geta haft
mismunandi skoðanir á forsendum
fjárlaga. Staðreyndin er hins vegar
sú að við stöndum frammi fyrir
niðurskurðinum hvort sem okkur
líkar betur eða verr. Hagræðing er
lausnarorðið. En hvernig förum við
að því að hagræða og spara fjár-
magn án þess að það bitni á þeim
sem þurfa á þjónustunni að halda?
Það er sorglegt að sjá hvað hver
höndin er upp á móti annarri og
nýjar hugmyndir fæðast, sumar
andvana, nær daglega. Hvað höfum
við sóað miklum fjármunum með
tilviljanakenndum ákvörðunum frá
einum tíma til annars? Fyrirtækin í
landinu hafa óðum verið að gera sér
grein fyrir því að til þess að há-
marka hagnað sinn og/eða gæði
þess sem verið er að selja, vöruna
eða þjónustuna, þurfi þau að móta
sér ákveðna stefnu, setja sér mark-
mið og ákveða hvaða leiðir skuli
fara til að ná markmiðunum. Sam-
hæfð vinnubrögð með aukinni sam-
vinnu eða jafnvel sameiningu er
leið sem mörg fyrirtæki hafa valið.
s
Arangurinn hefur ekki látið á
sér standa og fjöldi þeirra
hefur bætt afkomu sína og inn-
viðirnir styrkst. Það væri mikil
einföldun að halda því fram að
Sigrún Benediktsdóttir.
annað hafi ekki komið til. Ýmsir
utanaðkomandi efnahagslegir þætt-
ir hafa jafnframt valdið þessu, sem
einir sér hefðu þó dugað skammt
ef forráðamenn fyrirtækjanna hefðu
ekki unnið heimavinnuna sína. I
heilbrigðis- og tryggingamálum
hefur ýmislegt verið gert til að ná
fram aukinni hagræðingu á undan-
förnum árum. En betur má ef duga
skal. Hvað með samtök fatlaðra og
önnur aðildarfélög innan ÖBÍ og
Þroskahjálpar? Er þar skortur á
stefnumótun og samhæfðum vinnu-
brögðum? Mér segir svo hugur að
tilhneigingin til smákóngaveldis sé
til staðar á þessum vettvangi sem
og ýmsum öðrum í okkar annars
ágæta þjóðfélagi. Hvernig má það
vera að endalaust sé þörf fyrir ný
félög innan ÖBÍ? Væri ekki nær að
nýta betur og ganga til liðs við þá
krafta sem fyrir eru í starfandi fé-
lögum? Mörg félög og samtök
fatlaðra hafa komið ár sinni vel fyrir
borð og lyft Grettistaki í málefnum
sinna félaga. Fullyrða má að fram-
farir í málefnum fatlaðra hafi að
mörgu leyti orðið fyrir dugnað og
áræðni einstakra félaga. Gætum við
ekki náð enn betri árangri með
samhæfðari vinnubrögðum? Er alls
staðar nógu góð nýting á húsnæði,
tækjakosti og mannauði? Það tel ég
afar ólíklegt.
Er hluti þessa vandamáls ef til
vill eigin fordómar? Þörf er á
að berjast áfram gegn fordómum í
garð fatlaðra þó svo að nokkuð hafi
áunnist í þeim efnum, en fordóm-
arnir koma meðal annars fram í
skilningsleysi sumra ráðamanna í
þjóðfélaginu á þörfum fatlaðra. Og
þá aftur, hvað um eigin fordóma?
Verða ekki fatlaðir eins og aðrir að
treysta öðrum jafnframt fyrir vel-
ferð sinni og baráttumálum? Vafa-
laust eru margir tilbúnir að segja að
því miður sé reynslan sú að aðeins
þeir sem þekki hlutina af eigin raun
geti lagt þeim lið af þeim krafti sem
til þarf. Eg vil leyfa mér að taka svo
djúpt í árinni að segja að þessi af-
staða sé fyrst og fremst fordómar í
garð þeirra sem ekki þekkja fötlun
eða alvarlega sjúkdóma af eigin
reynslu. Ég tel þörf á því að ÖBI,
sem eru regnhlífarsamtök fyrir 22
félög hafi forystu í því að efna til
málþings þar sem málin yrðu rædd
af alvöru á þeim nótum sem hér
hefur verið tæpt á. Það er trú mín
að opinská, einlæg og fordómalaus
umræða um nýjar leiðir í baráttunni
fyrir velferð fatlaðra og annarra
skyldra hópa sé öllum til góða.
Mannréttindamál fatlaðra og bætt
aðstaða sjúkra eru að sjálfsögðu
mál allrar þjóðarinnar.
Sigrún Benediktsdóttir,
framkv.stj. Styrktarfélags
lamaðra og fatlaðra.
Hlerað í hornum
Gunnar var langyngstur sinna syst-
kina, orðheppinn og orðhvatur. Eitt
sinn hringdi systir hans í hann til að
spyrja hvort hann vildi ekki vera með
að leggja í afmælisgjöf handa einu
systkina þeirra. “Það veit ég ekkert
um. Hver á svo sem að leggja í
afmælisgjöf handa mér þegar þið eruð
öll dauð,” var svarið.
42