Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1996, Blaðsíða 33

*
að vekur óneitanlega
nokkra athygli að á
sama tíma og mjög er rætt
um nauðsyn þess að af-
nema öll sérlög um fatlaða
og þeirra málefni þá skuli
uppi sú spurning hvort þörf
sé á sérlögum fyrir afmark-
aðan tiltekinn hóp fatlaðra.
Síðla í nóvember boðaði
Geðhjálp til fyrirlestrar sem
bar yfirskriftina: Er þörf á
sérlögum fyrir geðsjúka?
Sannarlega finnst ritstjóra
rétt að velta upp spurningu
sem þessari, reifa málið og
ræða það, enda sérstaða
geðsjúkra eða geðfatlaðra
veruleg og engin Ieið að
neita því að sá hópur hefur
verið allafskiptur, þegar til
málaflokks fatlaðra er litið
í heild. þó allt hafi þar á
réttan veg verið varðandi
þjónustu ýmsa s.s. lið-
veizlan er máske bezt dænti
um. I kynningu á erindinu
segir fyrirlesarinn Guð-
björg Sveinsdóttir sem er
sérfræðingur í geðhjúkrun
og forstöðukona í Vin, að
flest vestræn ríki hafi mót-
aða stefnu í geðheilbrigð-
ismálum og sérstaka lög-
gjöf þar að lútandi, sem
tryggja eigi að geðsjúkir
njóti fullra mannréttinda og
fái viðeigandi meðferð og
umönnun. Spurningin og
málefnið eru allrar athygli
verð og eru þessu efni gerð
skil í þessu blaði.
H.S.
Dagur hvíta stafsins
Dagur hvíta stafsins 15. októ-
ber var af Blindrafélag-
inu - samtökum blindra og
sjónskertra hátíðlegur haldinn. Að
þessu sinni var það Össur Skarphéð-
insson alþingismaður sem brá sér
dagspart í gervi hins blinda og greindi
svo frá þeirri reynslu sinni. Hátíð-
arsamkoma öllum opin var svo síð-
degis í Borgarleikhúsinu og var vel
til hennar vandað. I anddyri Borgar-
leikhússins var hin ágætasta kynning
á hinni fjölþættu starfsemi sem tengist
blindum og sjónskertum. Blindra-
félagið, Blindravinnustofan, Körfu-
gerðin, Hljóðbókagerð Blindra-
félagsins, Sjónstöð Islands, Blindra-
bókasafnið og Hljóðbókaklúbburinn
voru þarna með kynningarbása og
staldraði margur við á hinum ýmsu
stöðurn og naut fræðslu og upplýs-
inga. Samkoman var rnjög fjölsótt og
m.a. heiðruðu hana með næveru sinni
forsetahjónin og fráfarandi forseti.
Gísli Helgason flutti stutt ávarp í
upphafi og sló á létta strengi um leið
og hann minnti á baráttumál blindra.
Aðalsteinn Asberg Sigurðsson var svo
kynnir á samkomunni.
agnar R. Magnússon form.
Blindrafélagsins flutti
hátíðarávarp og kom víða við. Hann
minnti í upphafi á mikilvægi hvíta
stafsins og þrenns konar hlutverk hans
og félagar úr Blindrafélaginu sýndu
á lifandi hátt hversu nýta skyldi í
blindra þágu. Ragnar minnti rækilega
á aðgengismálin, sem tækju til margra
þátta, m.a. upplýsingaaðgengisins
sem væri blindum svo brýn nauðsyn.
Hin nýja tækni tölvunnar gerði blind-
um kleift að fylgjast ólíkt betur með
en áður hefði verið og þar væru miklir
framtíðarmöguleikar. Ragnar vék að
meginreglum Sameinuðu þjóðanna
um jafna þátttöku
fatlaðra, sem brýnt
væri að til haga
væri haldið sem
bezt m.a. sagði
Ragnar nauðsyn-
legt að taka ríku-
lega mið af þeim
þegar lögin um
málefni fatlaðra
væru nú endur-
skoðuð. Meginregl-
urnar ættu að vera
lýsandi fyrir alla
löggjöf sem varð-
aði fatlað fólk.
Ragnar greindi síðan frá hörðum
mótmælum Blindrafélagsins við
lokun augndeilda á Landakoti og
þeim langa biðlista sem að undan-
förnu hefði myndast varðandi augn-
aðgerðir. Hann kvað vonir standa til
að ekki kæmi til hinna boðuðu harka-
legu aðgerða, sem bitna mundu á svo
mörgum og yrðu til þess eins að lengja
alltof langa biðlista ennþá meira.
Afleiðingin gæti ógnvænleg orðið, ef
menn héldu sig fast við hinn svokall-
aða sparnað, sem í raun hefði sóun í
för með sér þegar allt væri skoðað.
Þá var horfið á vit tærra tóna. Rósa
Ragnarsdóttir sem er ung sjónskert
kona söng af sannri innlifun þrjú lög
við undirleik Magnúsar Kjartanssonar
og var vel fagnað.
á var komið að Össuri Skarp-
héðinssyni að lýsa reynslu sinni
af að vera blindur og gerði hann það
á mjög ljósan og lifandi hátt auk þess
að vera einstaklega skemmtilegur.
Össur sagði að margvísleg atriði
hefðu bæzt í sinn reynsluheim við
þetta. Kvað máske mest áberandi, hve
mikil einsemd hefði að sér sótt, þegar
hann var “blindur” svo og hefði hon-
um þótt sem hann heyrði verr, enda
vantaði allt augnsamband við þann
sem við var talað. Hann gekk til vinnu
sinnar í þinginu vestan úr bæ og kvað
það hafa verið lærdómsríkt m.a. vegna
bifreiðanna sem lagt hafði verið upp
á gangstéttirnar alltof víða. Hann
gerði góðlátlegt grín að sjálfum sér
“blindum” sem óblindum og m.a.
sagði hann að þegar hann hefði komið
á skrifstofu sína í Austurstræti 14 þá
hefði hann mætt einni kvennalista-
konunni og “hana þekkti ég nú af
lyktinni”, sagði Össur en bætti svo við
að auðvitað hefði það verið ilmvatnið
hennar. GunnarGuðmundsson sá ljúfi
snillingur lék því næst tvö lög á
harmonikku sína og hlaut hinar beztu
undirtektir. Að lokunt Iéku þeir Rad-
íus - bræður listir sínar í orðum og
kitluðu vel hláturtaugar fólks, enda
komu þeir m.a. inu á ýmis viðbrögð
okkar sjáandi gagnvart blindum á
kátlegan máta. Þessi samkoma var
öllum til mikils sóma og vakti verð-
skuldaða athygli. Fjölmiðlar gerðu
enda degi þessum hin beztu skil og
eiga þakkir skildar fyrir það. H.S.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
33