Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1996, Blaðsíða 48

verður hjá Jesú á jólunum. Ekki
gráta”. Þetta með jólin var þó verst af
öllu því auðvitað yrðu engin jól, þegar
Sambó væri horfinn, enda ætlaði hann
að liggja í bekknum alveg fram yfir
jól, hugsa bara um Sambó og ekkert
annað. Kvöldið færðist yfir og
mamma og pabbi töluðu bæði við
drenginn sinn og báðu hann reyna að
jafna sig, báðu hann taka á móti
jólunum með fögnuði, þó auðvitað
væri þetta allt hörmulega hræðilegt.
Þau gerðu hvorki að mikla þennan
missi drengsins og enn síður að draga
þar nokkuð úr. Þau vissu alltof vel um
ofurást hans á hundinum og með
skynsamlegum fortölum fengu þau
hann til að borða og hlusta á útvarpið,
en hann hafði hvorugt ætlað að gera
heldur leyfa harminum einum að hafa
öll völd.
n þó hann spilaði m.a.s. svarta
Pétur við systur sína um kvöldið,
þá vék myndin frá vegarbrúninni ekki
frá huga hans og tárin vildu brjótast
fram. Og morgundagurinn, sjálf Þor-
láksmessan, þetta varð dapur dagur
með útför bezta vinarins, þar sem
drengurinn ætlaði að segja einhver
kveðjuorð að áeggjan föður síns en
aðeins: Sambó minn, greindist áður
en hann gaf sig grátnum á vald. En
þó var hugurinn rórri og þegar farið
var í fjárhúsin seinni partinn og hún
Lukka, veturgamli heimalningurinn
hans, kom og lagði snoppuna í lófa
hans, þá hugsaði drengurinn með sér
að máske yrðu nú samt jól. Hlý snopp-
an hennar Lukku sagði honum líka að
hann yrði að halda áfram að vaxa og
vera duglegur, svo hann gæti a.m.k.
haldið henni Lukku frá túninu, því
pabbi hafði sagt honum það þegar
Lukka fékk að lifa, að hún gæti orðið
óforbetranleg túnrolla, sem auðvitað
hafði þó ekki orðið enn. Og allir um-
hverfis hann voru svo elskulega hlýir
og góðir að hann hálfskammaðist sín
fyrir að vera afundinn í svörum og
lofaði sjálfum sér bót og betrun. Og
svo voru líka að komajól og hann var
farinn að taka þátt í jólaundirbúningn-
um af sínum veika mætti.
Aðfangadagur rann upp og þó
drengurinn hefði lofað sjálfum
sér að hafa Sambó í huga sér hverja
stund, þá vék hugsunin um hörmuleg
afdrif hans æ oftar fyrir tilhlökkun
hátíðarinnar og hann fann þennan
undrafrið í sálinni samfara einlægri
sannfæringu um að nú liði Sambó vel
hátt uppi á himnum. Drengurinn gekk
til verka eins og afl og geta framast
gáfu færi á og sjálfum fannst honum
allnokkuð til framgöngu sinnar koma,
og í stað hins þunga svips síðustu daga
örlaði nú á eðlislægu brosi hans. Svo
gekk hátíðin í garð og á meðan jóla-
messan hljómaði frá útvarpinu hugs-
aði drengurinn dapur um Sambó sinn,
sem nú hefði með réttu átt að bíða eins
og hann eftir jólakrásunum eins og
venjulega. En þegai' stóra stundin rann
upp og jólagjafirnar voru töfraðar
fram ein af annarri, þó ekki væri
mergðin nú mikil á nútímamæli-
kvarða, þá hvarf drengurinn á vit
þeirra með gleði og þakklæti, þó
bækurnar tvær bæru nú af. En gleði
systurinnar yfir litlu brúðunni sem
drengurinn færði henni næstum feim-
inn, hún var máske hámarkið á þessu
öllu. Gísli frændi og Gunna kona hans
komu svo niður og Gísli rétti drengn-
um heldur ójólalegan kassa og bað
hann gjöra svo vel. Þegar lágt ýlfur
heyrðist úr kassanum opnaði drengur-
inn kassann og sjá, lítill hvolpur svo
ógnarlíkur honum Sambó fagnaði
honum með að sleikja hann í framan.
rengurinn var orðlaus en ljóminn
á andliti hans leyndi sér ekki og
hann rankaði ekki við sér fyrr en
mamma spurði hann hvort hann ætl-
aði ekki að þakka fyrir sig og það
gerði hann svo sannarlega. Jólin
höfðu aldrei áður fært honum slíka
hamingju og ótal hugsanir þyrluðust
í kollinum. Hvolpurinn skyldi heita
Sambó, samt ætlaði hann aldrei að
gleyma þeim Sambó sem horfinn var,
og í kvöld ætlaði hann að bæta við
bænirnar sínar bæn fyrir Sambó og
hann ætlaði líka að þakka Guði fyrir
jólin eins og mamma minnti hann oft
á, þakka fyrir gjafirnar góðu, þakka
fyrir að fá að vera til og eiga allt þetta,
einnig minninguna fögru um horfinn
félaga í leikjum daganna. Um kvöldið
þegar hann var að sofna hét hann
sjálfum sér enn einu sinni að gleyma
aldrei Sambó, meðan hvolpurinn hans
litli kúrði vært í kassa við eldavélina.
Mörg hafa nú heit drengsins orðið á
Iífsleiðinni og ærið misjafnt um efndir
þeirra, en þetta heit hefur hann haldið
og því til sönnunar eru þessi orð fest
á blað. Um leið eru þau til sanninda-
merkis um það hve atvikin geta und-
arlega fylgt manni alla ævitíð, því
órjúfanlega er þessi minning því tengd
að þrátt fyrir dimma desemberdaga í
næmum barnshuga, þá komu jólin
samt til hans í allri sinni gullnu dýrð
og glitrandi ljóma sem aldrei áður.
Helgi Seljan.
Bókarfregn
Olafur Þór Eiríksson hefur sent frá sér bók sem ber heitið: Ótrúleg
lífsbarátta eftir umferðarslys. 20. september 1975 lentu 4 ungir menn í
hörmulegu umferðarslysi austur í Grímsnesi; tveir létust og tveir
slösuðust lífshættulega og annar þeirra var Ólafur Þór.
Ólafur Þór greinir á einlægan og opinskáan hátt frá slysinu,
endurhæfingunni og svo baráttunni fyrir því að fá starf við hæfi. Hann
vann sem forfallakennari, fór svo í Kennaraháskóla íslands og lauk þaðan
prófi, en kenndi í tvo vetur aðeins. Síðan vann Ólafur Þór í fiskvinnu
urn skeið, en þar lenti hann í slysi og eins og hann segir: Hætt kominn
öðru sinni en náði sér furðu vel og fór nú að vinna á bókasafni og síðan
hjá Iðnþróunarfélagi Suðurnesja. Síðan vann hann um nokkurt árabil
við atvinnuleit fatlaðra á Suðurnesjum með góðum árangri og sneri sér
síðan að umboðssölu.
Hugleiðingar Ólafs Þórs og frásagnir eru í mörgu afar athyglisverðar
og enginn svikinn af því að glugga í þessa bók.
Ólafur Þór selur sjálfur bókina og hann býr að Suðurvöllum 12,
Keflavík. Síminn er 4213834, ef einhvern skyldi fýsa að fá meira að
fræðast um þessa lífsreynslu- og baráttusögu.
H.S.
48