Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1998, Qupperneq 25

Ásgerður Ingimarsdóttir framkvæmdastjóri:
/
Avarp á samstöðuhátíð
í Stykkishólmi
Fyrir mörgum árum á mínum
ungu dögum gekk ég ásamt
öðru ungu fólki á Helgafell
hérna rétt hjá Stykkishólmi. Okkur
var uppálagt að ganga steinþegjandi,
hlæja aldrei og líta aldrei um öxl. Ef
okkur tækist þetta
mættum við
ganga inn í byrgi
uppi á fjallinu,
horfa til austurs
og bera fram þrjár
óskir. Þettagerð-
um við hversu
erfitt sem það nú
reyndist, aðallega
að vera steinþegj-
andi. Ég man
tvær af mínum óskum og þær rættust
báðar, þeirri þriðju er ég búin að
gleyma.
✓
Eg var að hugsa um að það er
kannski svona sem við verðum
að vinna í málefnum fatlaðra að ganga
áfram. Horfa alltaf fram á við - ekki
líta um öxl ekki hugsa um það sem
miður hefur farið eða hvernig hlutirnir
hefðu getað orðið heldur vinna ótrauð
áfram að því að reyna að bæta hag
fatlaðs fólks sem mest og best.
Oskirnar okkar eru víst áreiðanlega
fleiri en þrjár en hvers myndum við
óska ef við ættum aðeins þrjár óskir?
Ætli við myndum ekki fyrst óska þess
að jafnrétti ríkti meðal allra þegna
þjóðarinnar, að við værum ein þjóð í
einu landi þar sem engin stéttaskipting
ríkti - þar sem allir fengju sinn skerf
af því gnægtaborði sem okkur er sagt
að að hafi verið til hér á landi undan-
farin misseri. Vegna þess að því mið-
ur höfum við ekki orðið nægilega vör
við þetta gnægtaborð í málefnum fatl-
aðs fólks. Og ósk númer tvö yrði sú
að af því að við fæðumst öll á sama
veg þá fengjum við öll sömu tæki-
færin í lífinu. Sú ósk er stór og
kannski getur enginn uppfyllt hana.
Það þarf svo ótal margt og mismun-
andi fólk til að fylla upp heilan heim.
En þá er þriðja óskin sú að vegna þess
að allir hafa ekki sömu tækifærin í
lífinu þá megi þeir sem virðast hafa
fengið betri tækifærin draga lærdóm
og visku af því að vera með þeim sem
hafa borið skarðan hlut frá borði og
læra af samskiptum við þá og öðlast
þá manngöfgi sem svo marga skortir
en sem sumir eru svo ríkir af.
að er svo bjart yfir minningum
mínum um þessa ferð, þegar við
gengumáHelgafell. Við sigldum líka
út í eyjarnar hérna á Breiðafirði og það
var sólskin og heiður himinn. Ég vil
óska þess að sú birta sem ég minnist
frá þessum dögum skili sér inn í líf
ykkar hér á Snæfellsnesinu bæði
fatlaðra og ófatlaðra. Að þið horfið til
austurs og dagsbirtan lýsi upp veg
ykkar.
Öryrkjabandalag Islands tók upp
þann sið fyrir nokkrum árum að halda
það sem við köllum “Samstöðuhátíð”.
Við hittum fólk í ýmsum byggðar-
lögum sem vinnur að málefnum fatl-
aðs fólks og við gefum jólatré á stað-
inn. Við kveikjum ljós á þessu tré til
þess að sýna samstöðu, fagna áfanga-
sigrum og til þess að sýna og sanna
að þrátt fyrir allan niðurskurð og óár-
an sem yfir okkur dynja látum við
ekki deigan síga.
Að kveikja ljós á jólatré er tákn-
rænn og fallegur siður. Jólaljósin sem
kveikt eru í svartasta skammdeginu
eru eitthvað það fallegasta sem hugs-
ast getur. Það birtir í eiginlegri og
óeiginlegri merkingu í kringum okkur
og það birtir í sálum okkar þegar við
minnumst þess atburðar sem er for-
saga þessarar ljósadýrðar.
Sögunnar frá Betlehem - sögunnar
um barnið sem fæddist á jólun-
um. Barnið sem lagt var í jötuna í
fjárhúsinu vegna þess að ekki var rúm
fyrir það og foreldra þess í gistihúsinu.
Barnið sem óx upp sem sá sem sagði:
“Það sem þér viljið að aðrir menn
gjöri yður það skulið þér og þeim
gjöra”.
Þessi orð hafa alltaf sama gildi og
eiga að vera lýsandi dæmi fyrir okkur
ölí.
Þeirra skulum við minnast í starfi
okkar með fötluðu fólki og í öllu
okkar daglega lífi.
Og nú vil ég biðja tvö fimm ára
börn þau Karenu Hjartardóttur og
Helga Jóhann Ellertsson að kveikja á
trénu sem ég afhendi hér með.
Asgerður Ingimarsdóttir
“Ástkæra ylhýra málið”
Einhver spakvitringur var á dögunum að fjargviðrast yfir því
að það væri okkur þungur baggi fjárhagslega að vera að
burðast með þetta tungumál sem svo fáir töluðu og nær að
leita annarra ódýrra leiða.
Þetta heimskuhjal varð Sigurði Jónssyni tannlækni tilefni að
þessari snjöllu stöku:
Þó kvótann við eigum og álið
er eins víst það dugi okkur skammt,
því “ástkæra ylhýra málið”
er orðið svo kostnaðarsamt.
S.J.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
25