Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.1998, Blaðsíða 31

Brúðan, búktalarinn og umboðsmaðurinn.
Búktalari Halaleikhópsins
að mun varla hafa framhjá
lesendum Fréttabréfsins farið
að Halaleikhópurinn hressi og
djarfí átti fimm ára afmæli á síðast-
liðnu ári og hélt hátíð nokkra af því
tilefni þá.
Hin ágætasta afmælissýning hóps-
ins var hins vegar nú í ársbyrjun og
þá sýnt bráðskemmtilegt og umhugs-
unarvert leikverk - nýtt af nálinni -
eftir Þorstein Guðmundsson, sem
sjálfur leikstýrði verkinu. Þorsteinn
hefur verið ötull í starfi sínu með og
fyrir Halaleikhópinn en hann leik-
stýrði bæði Tuskildingsóperunni eftir
Brecht og Aurasálinni eftir Moliére.
Búktalarinn heitir þetta nýja verk
og sýnir okkur inn í líf skemmtikrafta
á bak við tjöldin, bæði á harmrænan
og skemmtilegan hátt, lýsir vel þeirri
spennu sem ríkir við þessar aðstæður,
metorðagirnd, metnaði og metingi
ekki síður.
Það er búktalari kominn á efri ár
sem er í raun sögumaður, sá sem horf-
ir til baka um allmörg ár, rifjar upp
og reynir að muna. A skemmti-
staðnum skiptast á skin og skúrir, per-
sónusköpun er glögg og skýr og sýnt
inn í hugarheim þeirra sem allt sitt
eiga undir því að atriði þeirra heppn-
ist, njóti náðar áhorfenda. Verulega
góð skemmtun er að orðræðum ýms-
um, hnyttnin góð blandast alvörunni
sem þrátt fyrir allt er bakgrunnur Búk-
talarans.
Glaður hlátur gesta ómaði oft á
sýningunni.
að er því líkast sem þeir halar
eflist að atgervi og krafti við
hvert nýtt verk og hiklaust er þetta
jafnbesta sýning þeirra, þó vissulega
hafi oft verið vel gert áður.
Leikendur skiluðu allir sínu með
ágætum, samleikur þeirra hnökralaus,
textaframburður afar skýr og leikræn
tilþrif ljómuðu um sviðið. Mér þótti
þessi leiksýning hin besta skemmtan
um leið og það vakti mig til umhugs-
unar um hörkuna og spennuna, óviss-
una og óttann sem öllu þessu er sam-
fara, því skemmtanageirinn er harður
vægast sagt og engum vægt sem undir
verður.
Hljómmikil og tilbrigðarík rödd
Guðmundar Magnússonar naut sín
einkar vel í búktalaranum, komnum
á efri ár, sömuleiðis var Guðjón Sig-
mundsson sannfærandi mjög í búktal-
aranum á yngri árum og samleikur
þeirra innilegur og ágætlega útfærður.
Arni Salómonsson fór á kostum
sem Valdi hvalur, umboðsmaðurinn
sem einskis svífst og alltaf er undir
áhrifum yfir í það að vera ofurölvi,
allt þetta túlkaði Arni ágæta vel.
Guðrún Jóhanna Olafsdóttir skil-
aði sínu verki afar skýrt og vel, kald-
lyndu kæruleysi með ívafi viðkvæmni
undir niðri, áheyrileg og afgerandi
mjög.
Jón Eiríksson sem Halldór töfra-
maður var einkar góður í allri
túlkun sinni, allt frá slægð og ákveðn-
um hroka yfir í örvæntinguna, afar
vönduð útfærsla á vandasömu hlut-
verki. Fimleikafólkinu Selmu og
Sævari, þeirra Kolbrúnar Daggar
Kristjánsdóttur og Jóns Þórs, var
ágætlega og eðlilega skilað, ekki síst
í fortölum þeirra hvors við annað um
ágæti hins.
Hressileg var Herdís frá Kárastöð-
um í meðförum Þóru Sverrisdóttur,
vandræðagangi hennar vel lýst. Þá
var augljós aðdáun Bárðar á töfra-
manninum Halldóri, en Bárð lék
Kristinn Guðmundsson.
Leikgleðin fór ekki framhjá nein-
um og þegar hún fer saman við hæfi-
leika góða þarf ekki að kvíða árangr-
inum, enda var heildarmynd þessarar
sýningar ljómandi skemmtileg og
þakklátir áhorfendur guldu leikend-
um, leikstjóra, höfundi og öðrum sem
að sýningunni komu góða þökk fyrir
með langvinnu lófataki.
Halaleikhópurinn hefur enn einu
sinni sýnt hvers hann er megnugur,
hann er á hraðri þroskabraut og að
honum fengur í leiklistarlífi okkar.
Héðan eru þeim sendar hlýjar
kveðjur með fyrirheitum urn áfram-
haldandi stuðning Öryrkjabanda-
lagsins við ágætt starf.
Helgi Seljan
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
31