Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.2000, Blaðsíða 15

að njóta slökunarinnar þá hrökk hann
öfugur til baka. Aðspurður hvort
hann væri farinn, sagði maðurinn að
hann ætlaði sko ekki að sprengja allt
í loft upp.
Þau fóru svo yfir verkefnin fram-
undan. Haustblað í voldugu formi
væri væntanlegt en annars myndu
þau nota SÍBS blaðið s.s. þau hefðu
bærilega gjört sl. vetur. Heimasíðu-
gerð er í vinnslu og verður kynnt á
íyrsta fundi vetrarins.
Allir félagsfundir samtakanna eru
um leið fræðslufundir og á fyrsta
fundinum nú ætlar Dóra Lúðvíks-
dóttir lungnasérfræðingur að flytja
erindi en hún starfar bæði á Vífils-
stöðum og Reykjalundi.
Heilsuþjálfar á Reykjalundi eru
að vinna grein fyrir samtökin
sem gæti orðið um leið fyrirlestur,
enda vonast Jóhannes og Brynja eftir
að samtökin geti haldið námskeið
m.a. um það hversu unnt sé að koma
til móts við þarfir fólks á ýmsum
sviðum, bæði andlega sem líkamlega.
Símahringur er starfandi hjá sam-
tökunum og þau hafa boðið fram lið-
semd fólks sem gengið hefur í gegn-
um hremmingar lungnasjúkdóma til
bæði sjúklinga og í raun ekki síður til
aðstandenda.
Brynja sagði frá hinu merkilega
framtaki Jóhannesar og konu hans,
Guðlaugar Guðlaugsdóttur sem fara í
vikulegar heimsóknir upp á Reykja-
lund og í Vifilsstaði og ræða þá við
sjúklinga sem þar eru. Þetta er ein-
stakt og um leið segir Jóhannes að
Hlerað í hornum
Konan spurði mann sinn að því hvort
hann myndi eftir því hvaða dag sonur
þeirra hefði komið í heimsókn síðast.
“Eg skal gá að því í ávísanaheftinu
mínu”, svaraði faðirinn.
Vörubílstjóri einn lagði flutninga-
bílnum sínum fyrir utan veitingastað,
fór inn og pantaði sér hamborgara,
kók og einn sígarettupakka. Meðan
hann beið eftir pöntuninni komu þrír
mótorhjólagæjar inn og fóru að áreita
bílstjórann, og þegar pöntunin kom,
greip einn þeirra hamborgarann,
annar kókið og sá þriðji sígarettu-
pakkann og fóru þeir að gæða sér á.
Bílstjórinn borgaði pöntunina og fór
út en lét sem hann sæi ekki mótor-
hann reyni að fá fólk í samtökin,
þeim til eflingar og fólkinu sjálfu til
halds og trausts.
Þau sögðust hafa hug á að koma
lungnabíl á götuna til mælinga á fólki
og fara svo með hann t.d. til Akur-
eyrar og Egilsstaða, svo fólk eigi þess
víðar kost að fá slíka lungnamælingu.
Þau hafa ritað landlækni bréf og
beðið hann um að koma á framfæri
beiðni til heimilis- og heilsugæslu-
lækna, að þeir mæli lungnaþol fólks
sem til þeirra leitar ekki síður en
mældur er blóðþrýstingur.
Þau Jóhannes og Brynju dreymir
um lungnaskóla þar sem kennt væri
ýmislegt í sambandi við astma, of-
næmi, bronkítis og lungnaþembu, t.d.
um lyfjanotkun, hvernig fólk gæti
lært að lifa með þessu, eins konar
hjálp til sjálfshjálpar um leið og ræki-
lega væri komið inn á fyrirbyggjandi
aðgerðir. Sömuleiðis nauðsyn þar á
fræðslu til aðstandenda.
Vandamálið hjá þeim eins og
fleiri slíkum félögum er að ná til
fólksins, sem svo sannarlega þyrfti á
því að halda og enn erfiðara væri það
þó að ná til fólksins á landsbyggðinni
en hér.
Jóhannes kom svo inn á upp-
skurðina sem nú væru komnir inn í
myndina varðandi lungnaþembu-
sjúklinga, aðallega lungnaminnkun,
10 hefðu þegar gengist undir slíka
uppskurði og Jóhannes segir í gríni
að læknarnir hafi æft sig á sér! Hann
sýnir okkur viðtal sem hann hefur
tekið við sjötíu og þriggja ára
hjólagæjana. Hróðugir mjög fóru
þeir að tala um það við afgreiðslu-
stúlkuna að þetta væri nú meiri hug-
leysinginn og lélegt karlmenni.
Stúlkan leit út um gluggann og sagði:
“Já, og svo er hann líka lélegur bíl-
stjóri því ég sé að hann hefur ekið
yfir þrjú mótorhjól”.
Kona ein hringdi til vinkonu sinnar
og sonurinn kom í símann. Hann
hálfhvíslaði að mamma hans væri
upptekin þegar vinkonan spurði um
hana og sama var að segja um
föðurinn og þó blöskraði vinkonunni
fyrst þegar drengur sagði að bæði
amma og afi sem bjuggu þar væru
líka upptekin. “Er þá enginn þarna”?
spurði vinkonan.
“Jú, jú, ég held að bæði lögreglan og
Seyðfirðing, Inga Ragnar Ásmunds-
son sem var þá á Reykjalundi eftir
seinni lungnaskurðinn á átta árum.
Hann segir: “Áður en ég fór í seinni
skurðinn var ég orðinn svo slæmur að
ég var kominn með súrefni, ég gat
varla klætt mig né þvegið mér, gat
varla hreyft mig, stóð bara á öndin-
ni”. Og hvað segir Ingi Ragnar svo
um heilsuna nú: “Ég er eins og nýr
maður, hef yngst um ein tuttugu ár,
þarf ekki lengur að nota súrefni og
get gengið um allt”. Engin smáum-
skipti það og vonandi að fleirum
megi slíkt til góðs gagnast.
Nú í lokin koma þau svo að
fræðslu- og félagsfundunum sínum
sem haldnir eru og hafa alltaf verið í
safnaðarheimili Hallgrímskirkju,
öllum opnir og 6-7 slíkir fyrirhugaðir
næsta vetur.
Stjórn samtakanna frá upphafi
skipa: Jóhannes Kr. Guðmunds-
son formaður, Dagbjört Theódórs-
dóttir gjaldkeri, Brynja D. Runólfs-
dóttir ritari og meðstjórnendur:
Björn Magnússon, Guðlaug Guð-
laugsdóttir, Kolbrún Guðmundsdóttir
og Magnús Karlsson.
Um leið og við þökkum þeim Jó-
hannesi og Brynju kærlega fyrir
komuna og kærkomnar upplýsingar
minnum við á miðvikudagana frá 15-
17, þegar skrifstofan hjá þeim að
Suðurgötu 10 er opin en síminn er:
552 2154.
H.S.
björgunarsveitin séu inni en það eru
allir uppteknir þar”. “Guð minn,
góður, hvað er að hjá ykkur? Hvers
vegna eru allir svona uppteknir?”
“Jú”, hvíslaði drengur enn lægra,
“þau eru öll upptekin við að leita að
mér”.
Dótturdóttir ritstjóra sagði honum
þessa sögu: Tveir þrestir hittust á
símalínu og annar spurði hinn: “Af
hverju ertu svona ræfilslegur?
Lentirðu í slagsmálum eða hvað?”
“Nei, miklu verra en það. Ég lenti í
b admintonkep p n i.”
Ritstjóri er oft beðinn um að tala hér
og þar og vera þá skemmtilegur.
Hann kallar þetta einleik á málbein.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
15