Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.2000, Blaðsíða 28

VIÐHORF
r
Asgerður Ingimarsdóttir fv. framkvæmdastjóri
Öryrkjabandalagsins:
AÐ STIKLA Á ÞÚFUM
Og nú verðum við að spara öll
sem einn! Þessi gáfulegu
orð sagði einhver ijármála-
sérfræðingur nú á dögunum. Það er
nú ekki oft sem maður hlær að frétt-
unum en ég verð
að viðurkenna að
9 ég fór að skelli-
Sk/MB því að mér finnist
LVwf ekki dyggð að
sPara og fara vel
með aurana held-
, ur af því að mað-
Asgerður urinn alhæfði
Ingimarsdóttir , „
a_____________ þetta. Og mer
varð hugsað til
þeirra sem hafa innan við sjötíu
þúsund krónur á mánuði. Hvað eiga
þeir að spara? Eiga þeir kannski að
borða annan hvern dag og hætta að
kaupa t.d. sápu og tannkrem? Þetta
er svo fáránlegt að það tekur engu
tali. Sumir eru bara alls ekki í takt
við tímann. Það er alltaf verið að tala
um þensluna, að gera ekki þetta eða
hitt til þess að auka ekki á þensluna.
Veit ég vel að ýmsir eyða alltof miklu
og aðrir lifa langt um efni fram. En
það er ekki hægt að alhæfa þegar
talað er um sparnað hjá þjóðinni.
Það er hópur fólks sem hefur rétt
rúmlega til hnífs og skeiðar og sem
hefur enga von um að það geti sjálft
breytt neinu þar um. Það hefur engan
verkfallsrétt fyrir nú utan það að
verkföll hafa ekki alltaf skilað nein-
um stórupphæðum til þeirra sem
þann réttinn hafa. í síðustu kjara-
samningum þar sem betur fer var
samið án þess að til verkfalls kæmi á
fólkið að fá níutíu þúsund krónur eftir
þrjú ár! Finnst ykkur kæru lesendur
þetta vera nokkuð til að hrópa húrra
fyrir? Og á meðan læðist verðlagið
upp - ein króna þar og önnur hér -
hægt og hægt. En ég er ekki einu
sinni að tala um níutíu þúsund króna
fólkið - ég er að tala um sjötíu þús-
und króna fólkið og innan við það.
r
Eg er að tala um öryrkja og elli-
lífeyrisþega og þá sérstaklega
öryrkjana. Þeir sitja alltaf eftir. Hér
fyrir eina tíð fylgdi örorku- og ellilíf-
eyririnn launavísitölunni þ.e.a.s. sem
þá hét Dagsbrúnartaxti. Síðan var
það afnumið og yfirvöldunum falið
að sníða stakk eftir vexti handa þessu
fólki sem hefur svo sáralítið bolmagn
til að breyta nokkru um það sem þeim
er skammtað. Og svo ætlar allt vit-
laust að verða ef talað er um tvær
stéttir í landinu og það verði að gæta
þess að ekki myndist djúp gjá milli
þessara stétta - milli ríkra og fátækra.
Nú hugsa sjálfsagt einhverjir hvað er
manneskjan að röfla. Það hafa allir
nóg að bíta og brenna og það er ekki
hægt að hafa þetta öðruvísi. En það
er hægt. Það getur ekki verið að þjóð
sem er talin meðal fíkari þjóða heims
geti ekki skammtað þeim þegnum
sinum sem ekki hafa möguleika á
atvinnutekjum stærri sneið af kök-
unni. Af hverju er alltaf verið að tala
um að skila hallalausum fjárlögum og
þegar tekst að eiga afgang hvers
vegna er þá ekki hægt að hækka tekj-
ur þessara hópa. Þessa hópa munar
um allt. Eg er ekki að tala um að
hækka allt um helming sem væri þó
best og veitti ekki af. Nei, nei ég er
bara að tala um að tosa tekjum þeirra
a.m.k upp að þeim tekjum sem
atvinnurekendum þóknaðist að semja
um fyrir þá lægst launuðu. Að tengja
aftur saman launvísitöluna og bóta-
greiðslurnar.
Það er mikið búið skrifa og ræða
um blessaða kristnihátíðina og
hvað hún hafi kostað þjóðina og nær
hefði verið að þessir peningar færu í
eitthvað annað. Það kann vel að vera,
ég ætla ekki að leggja neinn dóm á
það. En hitt veit ég að þó kristni-
hátíðin hefði ekki verið haldin þá
hefðu þeir peningar ekki farið í að
rétta hlut þessa fólks. Ég er ekki svo
skyni skroppin að láta mér detta í hug
að svo hefði verið. Nei til þess þarf
að breyta hugarfari þeirra sem um
þessi mál ijalla. Ég veit að það er
ekki af neinni mannvonsku að ekki er
gert meira í þessum málum. Heldur
hitt að þetta er ekki á óskalistanum
hjá neinum. Það er svo margt annað
sem þarf að gera. Það þarf að virkja,
gera göng í gegnum fjöll, rækta skóg,
allt sem nöfnum tjáir að nefna - sumt
alveg bráðnauðsynlegt og annað ekki.
Þegar maður hugsar um virkjanimar
sem er nú alltaf verið að rífast yfir,
a.m.k þeim sem á eftir að reisa, þá
leiðir maður hugann að því að ekki
kæmumst við nú eins um allar trissur
og tranta ef ekki væru blessaðar virk-
janimar inni á hálendinu. Þeim fylg-
ja nefnilega alveg hlemmivegir sem
hægt er að aka um og skoða það sem
hinn venjulegi vegfarandi myndi
annars aldrei hafa séð. Er ekki t.d.
kominn þokkalegasti vegur inn í hina
umtöluðu Eyjabakka, sem sjálfsagt
fáir höfðu heyrt nefnda áður en allt
rifrildið hófst en þá var líka eins og
ætti að slíta hjartað úr sumum ef
nefnt var að sökkva þeim.
r
Eg hef ekki komið þar en mér
finnst svo sem ósköp fallegar
þessar myndir sem við sjáum í sjón-
varpinu. Alltaf sömu myndirnar!
Hins vegar komst ég inn að Snæfelli í
fyrra og öllu meiri auðn en ég sá á
þeirri leið hef ég varla séð. Og þegar
inn eftir var komið voru þar mosa-
þembur og hundasúrur að ógleymd-
um fífunum sem ég týndi til sönnunar
því að ég hefði komið þarna Fellið
sjálft er ábyggilega mjög tignarlegt
28