Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.2000, Blaðsíða 41

Sitthvað um skattamál
Iágústmánuði ár hvert kemur fólk hingað með
álagningarseðla sína og fær okkur til meðferðar og
biður okkur um leið oft á tíðum að leita einhverrar
ívilnunar eða lækkunar hjá skattayfirvöldum, enda hver
smáviðbót í álagningu þessa fólks ærin ábót miðað við
hin bágu kjör sem flestir búa við.
Einkum kemur fólki á óvart ef eftirstöðvar eru ein-
hverjar, haldandi sig eðlilega hafa greitt það sem því
ber með staðgreiðslunni.
Sannast sagna er erindum okkar um einhverja lækkun
oftast vel tekið, enda rökstuðningur alltraustur að baki
beiðnum og læknisvottorð með í farteskinu. Framtals-
nefnd Reykjavíkur sem flest erindin fær á t.d. sannan
sóma skilinn fyrir það hversu erindum er tekið með
alúð og úrlausn. Sama má segja um skattstjóra-
embættið í Reykjavík en aðra sögu væri einnig unnt af
öðrum að segja, en verður ekki gjört hér nú.
Oft eru eftirstöðvar sem greiða skal síðari hluta ársins
ekki nema fáein þúsund og mundi flestum ekki blöskra
að borga, nema þeim sem búa við þann hlut að hvert
einasta þúsund er svo dýrmætt, enda svo fá í launa-
umslagi hvers mánaðar.
Oft byggist meginhluti eftirstöðva á gjaldi til Fram-
kvæmdasjóðs aldraðra sem er þó tæpar 4000 kr. og það
munar um þá upphæð í bókhaldi þessa bágstadda fólks.
Þessu fólki finnst sem okkur vonandi öllum í sam-
félaginu að Framkvæmdasjóður aldraðra sé hinn
ágætasti og vill efla hann og þær framkvæmdir sem
hann lögum samkvæmt á að fjármagna.
Aðeins er um það spurning þegar gjaldið er skatttengt
hvort nefskattur hæfi þar sem sá allslausi skal greiða
jafnhátt gjald og t.d. FBA drengirnir svo dæmi um
algjörar andstæður sé tekið.
Menn bera sig gjarnan saman við þá sem eru á
svipuðu tekjuróli og vita að lögum samkvæmt
greiða þeir sem orðnir eru 70 ára ekki þetta gjald
hversu svo sem tekjum þeirra er varið. Og í raun vitað
að aldraðir eru margir hverjir snöggtum betur settir en
öryrkinn að ekki sé meira sagt.
Nú er það þó svo að það er lagaákvæði um tekjuvið-
miðun frá upphafi lagasetningarinnar og samkvæmt því
áttu hinir tekjulægstu öryrkjar að vera undanþegnir
gjaldinu. Nú er það hins vegar svo að velflestir greiða
Frá Gerðubergi. Skyldu þau ræða skattamál?
þetta gjald og þess vegna fór ég að rifja upp þetta laga-
ákvæði og þá kom augljós skýring fram í dagsljósið.
“Tekjuviðmiðun þessi skal breytast árlega í samræmi
við þær breytingar sem verða á persónuafslætti skv. 68.
gr. laga nr. 75/1981 um tekju- og eignarskatt o.s.frv.”
Persónuafsláttur hefur nefnilega hvergi nærri haldið
raungildi sínu á undangengnum árum þ.e. frá setningu
laganna 1988. Þar vantar gríðarlega upp á og veldur
því t.d. sem mestu skiptir að skattur er nú tekinn af
tryggingabótum einum sem víðs fjarri voru áður og
auðvitað fylgir gjaldið í Framkvæmdasjóð aldraðra
þessu lögmáli ef lögmál skyldi kalla.
Eitt brýnasta verkefni launþegahreyfingarinnar og þá
okkar fólks um leið snýr einmitt að stórhækkun
persónuafsláttar, því hafi hann átt að heita sanngjarn og
eðlilegur við upptöku staðgreiðslunnar sem ég hygg að
hafi verið raunin þá er hann bæði ósanngjarn og rang-
látur í dag.
Að lokum þetta: Nærtækara verkefni löggjafans væri
það að freista þess að koma böndum yfir meira og
minna falinn gróða í samfélaginu heldur en að teygja
sig svo langt sem raun ber vitni niður eftir tekju-
stiganum hjá bláfátæku fólki. Og mætti hér segja amen
eftir efninu.
H.S.
Hlerað í hornum
Mamma hans Mumma skildi ekkert í
því hvað hann var orðinn viljugur að
fara út með hundinn þeirra á hverjxrm
morgni og var með hann allan lið-
langan daginn. Skýringuna fékk hún
þegar hún brá sér niður í bæ, sá
Mumma með hundinn sem var býsna
stór og ekki alltof frýnilegur þar sem
Mummi var að rukka mann einn um
peninga gegn því að hann gætti þess
að hundurinn grimmi gerði honum
ekkert mein.
***
Hjón ein vel við aldur ákváðu að tala
við lækni sinn hvort þau ættu ekki að
eignast eitt barn í viðbót. Læknirinn
sagði að bezt væri nú að athuga fyrst
hvort karl væri ennþá í lagi og sendi
hann inn í herbergi með krukku svo
hann gæti nú rannsakað sýni. Karl
fer inn og brátt heyra þau miklar
stunur innan úr herberginu og loks
kemur karl út og biður eiginkonuna
að koma og hjálpa sér og þegar hún er
komin inn magnast stunurnar. Loks
koma þau bæði fram kafrjóð í framan
og karl segir: “Við erum búin bæði
að reyna með báðum höndum en
ekkert gengur. Við náum bara alls
ekki lokinu af krukkunni”.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
41