Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.2000, Blaðsíða 49

Heiðursfélagi
Parkinson-
samtakanna
Bryndís Tómasdóttir
Hingað kom til mín á sólríkum
sumardegi einn ágætra baráttu-
manna Parkinsonsamtakanna og
sagði mér að nú hefði mér heldur
betur orðið á í messunni í síðasta
tölublaði í frásögn af aðalfundi
Parkinsonsamtakanna.
Þar hefði ég getið þess að þau
heiðurshjón Aslaug Sigurbjörns-
dóttir og séra Magnús Guðmundsson
hefðu verið gjörð að fyrstu heiðurs-
félögum samtakanna. Allt hefði það
verið satt og rétt en þriðja heiðurs-
félaganum hefði ég hreinlega
gleymt, henni Bryndísi Tómasdóttur,
þeirri kjarnakonu ódeigrar baráttu
fyrir samtökin svo lengi.
Mér þóttu þetta nokkur tíðindi svo
mjög sem ég kann að meta þá mætu
konu, enda kom, sem betur fer fyrir
mig, í ljós að í frétt frá aðalfundi
Parkinsonsamtakanna í þeirra eigin
fréttabréfi, sem ég hafði byggt pistil
minn á, þá var sómakonunnar Bryn-
dísar einfaldlega hvergi getið. Mér
var því fyrirmunað með öllu að vita
þetta kjör hennar sem heiðursfélaga
svo virkilega verðugt sem þetta var
þó.
Til hamingju, Bryndís mín og
njóttu heiðursins vel svo sem þú átt
helst skilið.
H.S.
Staka
Hann Óskar Björnsson í Neskaap-
stað læddi þessn að ritstjóra:
Fyrir mörgum árum kom skag-
firskur bóndi hingað á jeppa.
Göngin voru ekki komin þá. A
Oddsskarði datt honum þetta í
hug:
Hálfur fór ég heiman að
hissa margur starði á það.
Nú er ég í Neskaupstað,
nálgast óðum Stalingrad.
Hugrún Fanney
Sigurðardóttir:
Morgunstund
Sól heilsar morgni
meðan dalir sofa rótt.
Draumar fara til skýja,
útkoman verður nótt.
Þú hlustar á hjarta vorsins.
Ævintýrin gerast enn
svo saklaus eins og blóm
fýrir litlar konur og menn.
Vindur kemur úr austri.
Dagurinn gleður lítil börn.
Rósin stingur þig á ljúfan máta
á meðan líður dagurinn.
Svo háttarðu þig bráðlega.
Heldur fastar og fastar utan um
og horfir á rósina sem brást
og grætur.
Hugrún F. Sigurðardóttir.
Úr safni
Friðgeirs Einars
Þegar kona fær sér í glas nýtur hún vínsins í rólegheitum
þar til hún finnur á sér.
Er svo ber við fer hún heim að sofa.
Þegar karl fær sér í staupinu sýpur hann áfengið af list
uns hann er augafullur.
Er svo er komið vafrar hann um þar til hann sofnar.
Þá fellur hann á hausinn.
Síðan fær hann í hausinn.
Að lokum fer hann á hausinn.
Löngu síðar lýstur niður í hausinn á allslausum:
Þetta er munurinn á skynsemi annars vegar og þvermóði hins
vegar.
Friðgeir Einar.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
49