Íslenskar landbúnaðarrannsóknir - 01.03.1969, Blaðsíða 83

Bréf til ritstjórnar
íslenzkar landbúnaðarrannsóknir,
Rannsóknastofnun landbúnaðarins,
Keldnaholti.
Ég þakka kærlega fyrir auglýsingu um
ritið og leiðbeiningar. Ég tel mikils virði
að fá leiðbeiningar um framsetningu og
frágang á handritum. Þær er gott að hafa
við höndina, hvort sem grein er ætluð Is-
lenzkum landbúnaðarrannsóknum eða öðr-
um.
Þar sem ég get hugsað mér, að ég rnuni
einhvern tíma vilja senda ritinu grein til
birtingar, vil ég leyfa mér að gera nokkrar
athugasemdir vegna ritsins og leiðbeining-
anna. Ég kann vel við þá reglu í íslenzkri
stafsetningu að rita einungis sérheiti nteð
upphafsstöfum. Er það að vísu róttæk
breyting frá því, þegar jafnvel öll nafnorð
voru rituð með stórurn upphafsstaf. Mér
finnst þessi regla handhæg, en einnig al-
þýðleg og lýðræðisleg, þar sem hún gefur
ekki tækifæri til að mismuna orðum og
því, sem á bak við þau er. Stór upphafs-
stafur í samheitum sést nú orðið yfirleitt
einungis á sviði í barnaleikritum og í
barnabókum, og fer það að vísu oft vel og
er skemmtilegt. Hvorki landbúnaðarrann-
sóknir né landbúnaður er sérheiti.
Tekið er fram í leiðbeiningum, að æski-
legt sé, að höfundar greina hafi hugfast,
að greinar þeirra skýri frá staðreyndum.
Þarna þykir mér vísindunum sniðinn
þröngur stakkur. Mjög margt í vísindum
getur tæplega talizt staðreynd. Þekki ég
Reykjavík, 11. janúar 1968.
það bezt úr hagfræði og félagsfræði, en ég
hygg, að það eigi einnig við um sumt af
jrví, sem sýslað er við á Keldnaholti og af
búfjárræktar- og jarðræktarmönnum á Ási,
til að rnynda áætlanir um afurðaaukningu,
ef beitt er ákveðnum úrvalsaðferðum í kyn-
bótum.
Ekki er það viðkunnanlegt að setja fyrir-
mæli um þakkarorð. Þakklæti kemur inn-
an að og verður ekki fyrirskipað. Með fyrir-
mælum um þakkarorð er verið að taka frá
höfundi tækifæri til að láta í ljós á prenti
ærlegt þakklæti. Öðru máli gegnir, að rétt
getur verið að benda höfundum á að geta
þeirra, sem hafa unnið með honum og lagt
til fé.
Það er æði ankannalegt að sjá nafnið sitt
skrifað aftur á bak. Rekur nokkur nauð-
syn til jtess að hafa þá reglu við um Is-
lendinga í tímariti a íslenzku? Tilvitnanir
í íslenzka höfunda skal einkenna með skírn-
arnafni fyrst, segir enda síðar.
Af umgengni við erlenda menntamenn
hef ég orðið þess var, hvað þeim þykir
sjálfsagt að setja sig inn í og virða íslenzk-
ar ritvenjur. Á Ási þótti það sjálfsögð
kurteisi að rita íöðurnafn mitt með á-i.
Sama máli gegndi um norsku póststjórnina,
sem útbjó bréfhausa vegna póstgíróreikn-
ings. Bókavörður á Ási kom til mín í fyrra
og bað mig að leiðrétta ritlista um íslenzk-