Blik - 01.05.1967, Page 273

BLIK
271
Hins vegar báru þau ódulið traust
hvort til annars, og því trausti fylgdi
virðing fyrir skoðunum hins, vegna
þess voru þau frjálsleg og óþvinguð
í viðmóti hversdagslega. Það varp-
aði óhjákvæmilega vinsamlegum
innileikablæ á heimilislífið. Aldrei
heyrðist þar hallað á nokkurn mann
og hvergi heyrðist innilegar spurt
eftir líðan annarra, bæri gest að
garði, og einkanlega ef hann var
langt að kominn. Það ríkti svo mikil
góðvild í öllum þeirra afskiptum af
skyldum og vandalausum, sem á
einhvern hátt komust í snertingu
við þau, að naumast var hægt að láta
sér annað til hugar koma en þeim
fyndist þau bæru ábyrgð á velferð
alls þess fólks þaðan í frá. Þó var
þetta án allrar afskiptasemi eða
hnýsni, en stafaði áreiðanletga fyrst
og fremst af fyrirbænarhug.
í Svaðkoti fæddist yngsta barn
þeirra, Guðrún, og voru þá börnin
orðin fjögur. En til fósturs tóku þau
önnur fjögur börn til viðbótar og
ólu upp eins og sín eigin börn.
Aldrei heyrðist gerður neinn grein-
armunur á þeim og þeirra eigin
börnum. Þessi börn eru Arný Sig-
urðardóttir, Guðlaug Bergþórsdóttir,
Svavar Þórarinsson og Jón Hlöðver
A. Johnsen.
Þegar börnin komust á legg,
reyndust þau hin mestu mannsefni.
Það var glæsilegur og glaður hópur,
sem heiðraði foreldra sína og fóstur-
foreldra, eins og verðugt var með
því að auka hróður heimilisins í
þeim anda, sem þau kusu helzt. Þessi
systkinahópur hændi að sér unga
fólkið í grenndinni. Og fólkið kom
saman á síðkvöldum eftir annríki
dagsins. Þá settist Sigurgeir við
orgelið sitt og söngurinn dunaði svo
ferskur og hreinn, að hann ómar enn
í sálum þeirra, sem vissu af eigin
raun, hversu litla stofan í Svaðkoti
var rúmgóð og hlý.
Er systkini þessi komust upp, hefst
nýtt tímabil í lífi Jóns og Ingibjarg-
ar. Frá því verður sagt í 2. kafla
þessarar sögu.