Þjóðmál - 01.03.2018, Side 16

14 ÞJÓÐMÁL Vor 2018
Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir
Já, skattgreiðandi
Stjórnmál
Meginstefið í bresku þáttunum Já, ráðherra
er að embættismenn eru allir af vilja gerðir
til að aðstoða ráðherrann og gera honum
til hæfis, en þegar á hólminn er komið finna
þeir útsmogna leið til að koma í veg fyrir að
áform hans verði að veruleika. Heiti þáttanna
er þannig kaldhæðni. „Já“ þýðir í raun „nei“.
Á vissan hátt eiga skattgreiðendur við svipað
vandamál að glíma gagnvart okkur stjórn-
málamönnum. Sárasjaldan er hægt að koma
til móts við þá. Skattana má aldrei lækka. Í
þenslu er það ekki skynsamlegt og í kreppu
er það ekki hægt.
Stundum er nánast eins og verið sé að beita
klækjum, eins og þegar tímabundnir skattar
öðlast dularfullt framhaldslíf. Eitt kyndugasta
dæmið var Þjóðarbókhlöðuskatturinn, sem
lagður var á til að fjármagna byggingu
bókhlöðunnar en var svo engu að síður
innheimtur í u.þ.b. áratug eftir að hún var
tekin í notkun. Hin hliðin á sama peningi er
tímabundin útgjöld sem festast síðan í sessi
án þess að renna sitt skeið á enda eins og
til stóð. Hvort tveggja stuðlar að stöðugri
útþenslu báknsins, sem er nógu mikið fyrir.
Tímabundnir skattar eiga það til að öðlast dularfullt framhaldslíf. Það sama gildir um um tímabundin útgjöld sem festast í
sessi án þess að renna sitt skeið á enda. Hvort tveggja stuðlar að stöðugri útþenslu báknsins, sem er nógu mikið fyrir.