Strandapósturinn - 01.06.1984, Qupperneq 144

aðeins þekkjast í hitabeltislöndum. Allt er þetta margra miljón
ára gamalt.
Og svo er það hin einkennilega bleikja sem er í svokölluðu
Bleikjuholti rétt hjá „Haugnum“. Þessi bleikja er gráhvít leðja
sem loðir við skó og föt næstum eins og málning.
Til er saga um fátækan leiguliða sem bjó í Þrúðardal og átti að
gjalda landsdrottni sínum leiguna í sauðasmjöri og fann uppá
því eitt sinn að sækja sér bleikju í kút og borgaði landskuldina
með því. En þetta líkaði jarðareigandanum illa og rak bóndann
af jörðinni.
Einu sinni kom sérfræðingur að sunnan til að skoða bleikjuna,
og leist honum mjög vel á, því hún væri svo sérstaklega hrein.
Svo árið 1940 var hafist handa um að vinna hana.
Bleikjunni var mokað í poka og sett á reiðing, og flutt á
hestum til sjávar. Þaðan með bát til Hólmavíkur og síðan í skip
til Reykjavíkur.
Það voru farnar tvær ferðir á dag með klyfjahestana 15 að
tölu. Alls voru flutt 21 tonn af bleikjunni, en svo þóttu þetta svo
dýrir flutningar að ekki varð af frekari vinnslu. Kannske verður
það einhverntíma í framtíðinni, því nú væri sjálfsagt hægt að
leggja akfæran veg að bleikjuholtinu.
Stundum var dálítið um ferðamenn í Þrúðardal því styst er
milli bæja í Bitru og Kollafirði frá Gröf í Bitru að Þrúðardal, það
hét að fara Hamarssneiðinga. Auk þess lá landssímalínan
skammt frá Þrúðardal og ég man eftir að oft komu ókunnugir
símamenn, til að fá brauð og mjólk hjá mömmu. Ég man sér-
staklega eftir tveimur sem gistu eina nótt, og um morguninn
sungu þeir saman nokkur lög fyrir okkur, það fannst okkur voða
gaman. Þeir hétu Egill og Skúli, miklir dugnaðar- og ágætis-
kallar.
Allir gestir voru auðvitað vel þegnir, en þó sérstaklega
ókunnugir langt að komnir menn sem höfðu frá mörgu að segja.
Símavinna í þá daga var erfiðari en nú þekkist því allt varð að
vinna með handafli og bera verkfærin með sér. Aðeins voru
fengnir hestar til að draga staurana og dreifa þeim á sinn stað,
síðan varð að grafa þá niður með handverkfærum.
142