Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.09.1939, Blaðsíða 73

V A K A 2. árg. . Júlí-sept. 1939
konu, sem hann getur fellt sig
við. Leyfðu mér aðeins að vera
eftirleiðis hér hjá þér og móður
minni og börnum mínum eins og
hingað til. Ég get ekkert lært í
hinum útlenda skóla. Ég reyndi
það. En hjartað spurði látlaust:
„Hafa hvílutjöldin umhverfis rúm
barnana minna verið dregin þétt
saman — þau þurfa svo lítið til
að ofkælast?" eða: „Hvernig sef-
ur sonur minn, nú þegar hann er
án móður sinnar — svefn hans
var ávallt svo óvær — ætli systir
hans vakni og breiði ofan á hann,
sjálf er hún barn ennþá?“ Nei,
ég er nú einu sinni svona gerð.
Minn heimur er heimilið, þar er
ég öllum vanda vaxin, en utan
þess er ég ógreind og fer rangt
að öllu. Jafnvel yngstu nemend-
urnir á skólanum stóðu mér
framar. Yuan hefir rétt fyrir sér.
Ég á ekki heima annars staðar
en hér — ég get ekki — nei, ég
get aldrei yfirgefið ykkur fram-
ar.“
Orðin streymdu óvenju hratt
yfir varir hennar og gráthljóð
var í röddinni. Hinar fagurmynd-
uðu augabrýr hreyfðust ótt og
títt yfir augum, sem angistin
skein úr. Hinni þöglu ró, sem að
jafnaði hvíldi yfir framkomu
hennar, var nú svipt í brott eins
og grímu. Gömlu hjónin störðu
hvort á annað án þess að mæla
orð frá vörum, en börnin, sem
ekki höfðu borið skyn á orð móð-
ur sinnar, þutu nú til hennar,
flugu upp um hálsinn á henni og
drengurinn hrópaði ör af gleði:
„Nú fáum við kökur!“
En litla stúlkan sagði ísmeygi-
lega: „Mamma mín, þegar þú ferð
aftur í skólann, þá taktu mig
með. Mig hefir alltaf langað svo
mikið í skóla!“
Gamli maðurinn skildi vel,
hvað fyrir tengdadóttur hans
vakti og sjálfum fannst honum
að lokum, að þetta væri eina úr-
ræðið. Hann strauk skegg sitt,
andvarpaði og sagði loks: „Barnið
mitt, mér er ljóst, hvernig þessu
er varið. Það er ekki um annað
að gera en skrifa Yuan og skýra
honum frá öllum málavöxtum.
Ég skal gera það, og við skulum
bíða og sjá, hvort hann hefir ekki
meðaumkun með þér.“
Að svo mæltu varp hann djúpt
öndinni og gekk inn í herbergi
sitt. Gamla konan mælti enn ekki
orð frá vörum. Hún tók hönd
tengdadóttur sinnar og klappaði
henni blíðlega. Eftir stundar-
korn laut hún að tengdadóttur
sinni og hvíslaði lágt, til þess að
forðast að börnin heyrðu hvað
hún sagði: „Taktu þér þetta ekki
nærri. Ég skal sjálf tala við Yuan,
þegar hann kemur!“
Unga konan brosti angurvært
en svaraði engu. Hún vissi vel,
að ákvörðun Yuans mundi ekki
einu sinni móðir hans fá breytt.
Hún tók nú upp öll sín fyrri
störf á heimilinu og það olli henni
ósegjanlegrar gleði. Stundum kom
fyrir, að hún hrökk upp af næt-
ursvefni sínum full af ótta um
231