Vaka : tímarit um þjóðfélags- og menningarmál - 01.09.1939, Blaðsíða 47

2. árg. . Júlí-sept. 1939 V A K A
svipnum, einhver goðkynjaður
bjarmi frá augum hennar, sem
bauð torfærum og myrkri birg-
inn í viðnámslausu sjálfstrausti.
„Hvernig var það í gamla
daga?“ sagði ég, „þá var það
skoðun þín, að hvergi væri líft á
þessu landi nema hér í Reykja-
víkursælunni. Þá var ekki lítandi
við boði föður þíns um að taka við
jörðinni af honum. Þú dróst hann
hingað suður, til þess að geta sjálf
notið borgarlífsins að vild þinni“.
Ég vissi það vel, að hún mundi
espast við þessa ræðu mína. En
það var líka ætlun mín að lyfta
undir dýrð hennar; það var allt
of sjaldan, að ég naut þessa val-
kyrjuyfirbragðs. Bjarminn hækk-
aði við svar hennar.
„Líklega verður sökin þyngri
hjá mér en þér; þú hafðir þína
afsökun sem kaupstaðarbarn. Ég
veit líka fullvel, að það er of seint
að iðrast eftir dauðann, en ekki
meðan líf er og batavon. Þú veizt
það, að nú er jörðin hans komin í
eyði, og sá sem keypti hana, hefir
skilað henni til hans aftur upp í
ógreiddar skuldir. Ég býst ekki
við, að hann geri svo lítið úr sér
að hann fari þess á leit, að við
flytjum þangað. En kæmi sú til-
laga frá okkur, veit ég að hann
tæki því fegins hendi“.
„En hvað ætti ég að gera með
jörð til ábúðar“, sagði ég. „Tæp-
lega þekki ég hund frá kind. Og
sjómennskan væri mér víst álíka
hent, þó að ég vildi nota mér út-
ræðið á fjörðinn. Ég mundi verða
hvers manns athlægi og að sjálf-
sögðu verða undir eins manna-
þurfi“.
Hún sá þó ráð við þessu, sem ég
gat ekki skotið mér undan. Pabbi
hennar mundi kenna mér öll þau
störf, sem vinna þyrfti. Hann
væri ennþá svo hress, að hann
mundi geta fylgt mér að hverju
verki, þegar tognað hefði úr hon-
um eftir kyrsetur borgarlífsins.
— En svo var það bústofninn.
Fyrir hvað áttum við að kaupa?
Hvað gætum við komizt af með
minnst, svo að lífvænt yrði? Gæt-
um við eignazt bátkollu væri
veruleg bjargarvon að sjávar-
fangi. Garðræktin krafðist ekki
mikils fjár. Kýr yrðum við að
eignazt og nokkrar kindur og
hesta, tveir mundu nægja til að
byrja með. En peningarnir til að
kaupa þetta? — Svo varð það Jón
litli. Gætum við fengið hann til
að koma með okkur, var hann
sæmilega útilokaður frá götulíf-
inu. Hann var þrekmikill og
starfsfús. En borgin fékk honum
engin verkefni tll að giíma við;
hann varð að leita þeirra sjálfur,
og hann fann þau í götuslarkinu.
Æskan, sem varnað er að beita
kröftum sínum til nytja, leitar
ósjálfrátt hefndar í spellvirkjum.
Við sofnuðum út frá þessum
ráðagerðum, og var þá sókn henn-
ar orðin svo hörð, að ég sá ekki
lengur neina vegi til andmæla.
Þegar hún vaknaði, sagði hún mér
langan draum úr átthögum sín-
um. — En Jón litli? Hann kom
ekki heim þessa nótt. Og næsta
missirið var hann sjúklingur á
205