Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Page 13

11
fast. Hér voru engin tiltök að bjarga, því sjóargangurinn var svo
ofsalegur; bylgjurnar lömdu á því og beljuðu yfir það. Menn þótt-
ust heyra neyðarópin og það sáu menn hvernig fólkið streittist og
stritaði fyrir lífinu, þó alt væri fyrir gýg. Nú kom holskefla og
steyptist eins og hrynjandi klettabjarg ofan á bugspjótið og bar
það burt í svipan, en afturstafninn lyftist þá hátt upp úr sjónum.
Eitthvað tvent henti sér saman út í sjóinn. Það gerðist í einum
svip — og einhver stærsta bylgjan, sem veltist upp að sandhæðun-
um varpaði mannslíkama inn á ströndina. Það var kvenmaður og
lá næst að halda að lík væri; fóru nokkrar til af kvenfólkinu að
bisa við konuna og þóttust finna með henni lífsmark. Var hún svo
borin yfir sandhæðirnar í hús fiskimannsins. Hún var forkunnar
fríð og fíngerð og ekki efamál, að hún væri tigin kona.
Hún lifnaði við, en hafði hvorki ráð né rænu og ekkert vissi hún
um atburð þennan, sem vel var, því alt sem henni kært var lá á
mararbotni. Það hafði farið fyrir þeim eins og segir í kvæðinu
gamla um konungssoninn frá Englandi:
„Það var hin mesta sorgarsjón
Að sjá hvernig skip það fór í spón“.
Flökum og spýtubrotum skolaði á land; hún ein var á lífi þeirra,
er á skipinu höfðu verið og enn þá geisaði stormurinn og hvein
uieðfram allri ströndinni. Nú varð konunni nokkuð værra en að-
eins í svip, því bráðum varð hún alverkja og hljóðaði upp yfir sig;
hún lauk sundur augunum fögru og sagði nokkur orð, en enginn
þeirra, er við voru, skildi hana.
Og þá hafði hún þetta fyrir sínar þrautir og baráttu, að hún hélt
a nýfæddu barni í fangi sínu. Það hafði verið gert ráð fyrir því, að
það lægi í skrauthvílu með silkisparlökum; það hafði til staðið, að
því yrði heilsað með fögnuði við inngang þess til lífsins, þess lífs,
sem hlaðið var öllum jarðneskum gæðum, en nú hafði Drottinn vor
látið það fæðast í fátæktar kytru; það var ekki svo mikið sem það
fengi einn koss af vörum móður sinnar.
Fiskikonan lagði barnið við brjóst móðurinnar, en það lá við
hjarta, sem var hætt að slá, því hún var dáin. Því barni, sem auður