Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 18

16
tíma mun maður koma vestan að í blárri kápu; hann mun gera það
að verkum, að turninn hallast“. Og það kom fram hundrað árum
síðar, því þá gekk Vesturhafið upp á land og turninn hrundi, en
eigandi herragarðsins, Predbjörn Gyldenstjerne, reisti sér annan
nýjan garð þar, sem engið þrýtur og stendur hann enn í dag og er
það Norður-Vorborg, sem nú heitir.
Þar lá leið þeirra framhjá, Jörgens og fósturforeldra hans; frá
hverju einu, sem hér var, frá hverjum bletti og hverju sviði hafði
honum verið sagt á vetrarkvöldunum löngu, og nú sá hann það
sjálfur, herragarðinn með eikunum tvísettum, trjám og runnum;
víggarðsbrekkan gnæfði þar innar af alþakin burknagróðri, en
fegurst voru linditrén, sem gnæfðu jafnhátt mæninum og fyltu loft-
ið sætum ilmi. í einu garðshorninu, sem vissi til útnorðurs, stóð
stór runnur blómstrum þakinn, og voru þau tilsýndar eins og vetr-
armjöll í sumargrænkunni; það var yllisrunnur, sá fyrsti, sem
Jörgen hafði séð bera slíkt blómskrúð.
Nú héldu þau áfram ferðinni og úr þessu varð hún þeim hag-
feldari, því þarna einmitt fyrir utan Norður-Þorborg, þar sem
yllirinn stóð í blóma, þar hittist svo á, að þau mættu öðrum gest-
um, sem ætluðu í erfisveisluna, og fengu að aka með þeim; reyndar
urðu þau þrjú að sitja aftur á dálítilli trékistu járnbentri, en það
þótti þeim samt betra en að ganga. Akbrautin lá um hnökrótt heiða-
landið; nautin, sem vagninn drógu, stóðu við í bili, ef fyrir þeim
varð grængresisblettur innan um lyngið, sólskin var heitt og bar
fyrir undarlega sýn í fjarska; það var reykur, sem gekk í bylgjum,
og var þó skærari en loftið; maður sá í gegnum reykinn, það var
eins og ljósgeislarnir hentu sér áfram og dönsuðu eftir heiðinni.
„Það er hann Loki karlinn, sem er að reka búsmalann sinn“,
sögðu þau og þur-ftu ekki að segja Jörgen meira, honum þótti sem
hann æki inn í æfintýralandið, og þó var þetta alt í raun og veru.
Þögn og kyrð var yfir öllu. Heiðin lá flæmisvíð fyrir framan þau,
eins og út þanin dýrindis ábreiða; lyngið var í blóma og dimm-
grænir einiberjarunnar og ungu eikisnýgræðingarnir yptu sér upp
i lynginu eins og blómvendir; það var svo aðlaðandi að velta sér
þar, ef ekki hefðu verið þessir mörgu eitruðu höggormar. Um þá
var verið að tala og úlfafjölda þann, sem áður hefði verið, enda héti
héraðið fyrir þá sök Úlfborgarhérað.