Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 16

14
eftir og rotnuðu í sandinum, þeir náðu ekki ákvörðun sinni, að
breiða út það litaskraut og alla þá dýrð, sem í þeim var fólgin;
hvort mundi nú betur fara fyrir Jörgen? Blómlaukarnir voru búnir
að vera, en hann átti mörg reynsluárin eftir enn þá.
Aldrei kom honum eða neinum öðrum á heimilinu til hugar,
hvað þar var einmanalegt og hver dagurinn öðrum líkur; nóg var
að gera, nóg að heyra og sjá. Sjálft hafið var eins og stór fræðibók,
hver dagurinn sýndi nýtt blað, ýmist hvítalogn eða gjálpanda,
stinningskalda eða hvassviðri; skipsströnd voru stórviðburðir, sem
af báru, en kirkjuferðardagar voru hátíðisdagar. En af gestkom-
um var ein, sem sérstaklega var til mikils fagnaðar þar á heimil-
inu og hún var tvisvar á ári, það var þegar móðurbróðurinn kom
þangað, álabóndinn frá Fjaltring, sem bjó þar efra við Bógbjarg;
hann kom á rauðmáluðum vagni, fullum af álum, og var vagninn
lokaður eins og kista og málaðir á hann bláir og rauðir túlípanar,
vagninn drógu tveir leirljósir hestar og fékk Jörgen að aka þeim.
Álabóndinn var maður vel gáfaður og glaðvær gestur og hafði
jafnan með sér kút fullan af brennivíni, fengu allir í staupinu úr
honum eða fullan kaffibolla, ef staup vantaði, enda Jörgen var
gefin fleytifull fingurbjörg, svo lítill sem hann var. Það var, að því
er álabóndinn sagði, til að halda í bráðfeitan álinn og sagði honum
svo ætíð sömu söguna og þegar hlegið var að henni, þá sagði hann
undir eins söguna upp aftur sömu mönnunum. Það gera allir skraf-
finnar, og með því Jörgen í öllum uppvexti sínum tók sér dæmi
jafnframt úr þeirra sögu, þá er víst best að við heyrum hana:
„Álarnir voru úti í ánni og sagði álamóðirin við dætur sínar, er
þær báðu hana leyfis að mega skreppa spölkorn upp eftir ánni:
„Farið þið ekki of langt, — þá gæti hæglega svo farið, að bannsettur
álastingurinn kæmi og tæki ykkur allar, en þær fóru of langt og
af átta dætrum komu einar þrjár heim aftur til álamóður; og þær
sögðu kjöki’andi: „Við höfðum ekki farið langt, ekki nema svo
lítið út fyrir dyrnar, þá kemur bannsettur álastingurinn og stingur
systurnar okkar allar fimm til bana“. — „Þær koma víst aftur“,
sagði álamóðirin. — „Nei“, sögðu dæturnar, „því hann fló þær,
skar þær í stykki og steikti þær“. „Þær koma víst aftur“, sagði
álamóðirin.
„Já, en hann át þær“.