Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 104

102
hann fór ýmist í þessa átt eða hina, hnaut í sköflum, stakst á haus-
inn niður í lautir. Gekk svo um hríð. Að minnsta kosti hálf klukku-
stund var liðin og Wladimir fannst, að hann ætti að vera kominn
að skóginum við Jadrino, en hvergi sást tré, og gekk svo enn í
tæpan fjórðung stundar. Wladimir ók nú yfir akur milli tveggja
skurða.
Hríðarveðrið lægði ekki. Hesturinn var orðinn þreyttur og þrátt
fyrir hríðina og kuldann var hann kófsveittur.
Wladimir var nú ekki lengur í neinum vafa um, að hann fór í
þveröfuga átt. Hann nam staðar, hugsaði málið, leit í kringum sig
og reyndi að átta sig á því, sem fyrir augun bar. Hann sannfærðist
um, að hann hefði átt að beygja til hægri. Og það gerði hann nú,
en hesturinn komst vart úr sporunum. Klukkustund var liðin eða
vel það síðan er hann lagði af stað að heiman. Það hlaut að vera
skammt til Jadrino. En áfram ók hann, án þess að skógurinn kæmi
í Ijós eða þorpið. Ekkert blasti við nema snævi huldir akrar, skafl-
ar og skurðir, og tvívegis eða þrívegis hvolfdi sleðanum. Wladimir
var farinn að hafa áhyggjur þungar og stórar. Og tíminn leið.
Loks sá hann eins og dökka þústu framundan. Wladimir stefndi
þangað. Þegar nær kom sá hann, að hann nálgaðist útjaðar skógar.
„Guði sé lof“, sagði hann. „Nú á eg skammt ófarið“.
Hann ók nú að skógarjaðrinum og þar næst meðfram honum í
von um að komast á veginn, sem hann var svo vel kunnur, eða
komast kringum skóginn, þangað sem sæist til þorpsins. Hann sá
nú allt í einu veg, sem lá inn í skóginn, sem var nakinn og skugga-
legur, en er inn í skóginn kom var skjól, og jókst manninum og
hestinum nú hugrekki. Vegurinn var allgóður. Wladimir var ekki
lengur í vafa um, að allt mundi fara vel.
Hann ók nú eftir veginum, en ekki kom Jadrinoþorp í ljós. Það
var eins og skógurinn ætlaði aldrei að enda og Wladimir komst nú
að raun um sér til mikillar skelfingar, að hann var í skógi, sem
hann hafði aldrei stigið fæti sínum í áður.
Hann sveiflaði keyri sínu og sló á lendar hestsins og hann
greikkaði sporið, en hægði fljótt á sér aftur, því að vesalings skepn-
an var dauðþreytt og gat varla dragnast áfram, þrátt fyrir hvatn-
ingar Wladimirs.
Skógurinn varð gisnari og brátt var Wladimir kominn út úr