Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 68

66
var, en Bertalda segir við Úndínu: „Hvað vildi hann þér, brunn-
meistarinn?“
Úndína hló við og mælti: „Það skal eg segja þér að einum degi
liðnum, elskubarn! því þá er nafndagurinn þinn“. Meira vildi hún
með engu móti segja.
En er þau voru skilin við Bertöldu og gengu heimleiðis, segir
Huldubrandur við konu sína: „Var það hann Kaldbrynnir?“
„Já, það var hann“, svaraði Úndína. „Hann ætlaði að hræða
mig með marklausu hjali, en þvert á móti vilja hans glöppuðust
þau tíðindi fram úr honum, sem mér er hin mesta gleði að. Viljir
þú heyra það nú þegar, elsku vinur! þá skal eg segja þér það, en
ef þú villt gleðja mig, þá hefirðu biðlund og tekur þátt í hinum
óvænta fögnuði með hinum öðrum“.
Huldubrandur lét fúslega að óskum hennar, er hún beiddi hann
svo vel; þegar hún var gengin til hvílu og rétt að kalla sofnuð, sagði
hún við hann í hálfum hljóðum: „Mikil gleði verður það fyrir elsku
lífið hana Bertöldu, að heyra það, sem brunnálfurinn sagði mér“.
Nafndagnr Bertöldu
Samkvæmisfólkið sat nú til borðs og skipaði Bertalda öndvegi,
ljómandi af blómum og gersemum, er fósturforeldrar hennar og
vinir höfðu gefið henni. Þegar hin dýrðlega máltíð var á enda og
sætabrauð og aldin voru innborin, var dyrunum lokið upp eptir
gömlum og góðum sið, til þess að hjúin og hver annar sem vildi
gæti tekið þátt í gleði húsbændanna. Báru skutilsveinar riddarans
brauð og vín á milli áhorfendanna. Þau Huldubrandur og Bertalda
biðu með óþolinmæði vitneskju þeirrar, er Úndina hafði heitið
þeim. En hún sat alltaf grafkyrr og síbrosandi, og bærði ekki á
sér. Sáu þau á henni, að þá og þegar var að henni komið að gera
launúngarmálið uppskátt, en hún frestaði því alltaf, einsog börnin,
sem geyma sér beztu hnossgætin þángað til seinast. Bertalda var
hreif af tilhlökkun, því hún bjóst við að heyra einhverja mikla
heillafrétt.
Nú beiddu nokkrir af gestunum Úndínu að sýngja fyrir sig vísur.