Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 72

70
skyldu koma og fylgdust þau þá út með þeim. Fóru nú boðsmenn
allir, hver heim til sín, en Úndína hné grátandi í faðm riddarans.
Árla næsta morgun var glæsilegum vagni ekið að hliðinu og var
hann ætlaður Úndínu til ferðarinnar, en hestar þeir, er riddarinn
og sveinar hans áttu að ríða, stóðu þar söðlaðir. En er riddarinn
leiddi konu sína ofan eptir steintröppunum, gekk fátækleg fiski-
stúlka í veg fyrir þau.
„Við kaupum ekki fiska þína“, mælti riddarinn, „við erum að
fara á stað héðan“.
Þá fór stúlkan að gráta og sáu þau að þar var Bertalda komin.
Hún var þá orðin auðmjúk og hnuggin. Hertoginn hafði rekið hana
burt fyrir guðlaust ræktarleysi við foreldra sína, en fiskimaður
vildi hvorki heyra hana né sjá fyrr en hún bætti ráð sitt. „Leggðu
það á hættu“, sagði hann, „að fara til okkar gegnum töfraskóginn,
af því getum við markað, hvort þú virðir okkur að nokkru. En
komdu ekki einsog hertogabarn, heldur einsog fiskimanns dóttir“.
Nú stóð hún þarna hnípin og skjálfandi og sagði við Úndínu:
„Eg er ekki til annars komin híngað en að biðja yður að fyrirgefa
mér, að eg styggði yður í gær með ofsa mínum. Eg veit að þér
gerðuð allt í bezta skyni, göfuga frú! — en það kom mér svo óvart,
og þókti mér það vera hin sárasta skapraun, svo að eg í æði mínu
móðgaði yður með ósvífnum orðum, sem hvergi áttu sér stað. Vor-
kennið mér ólánsamri, og gætið þess, hvað eg var í gærmorgun og
hvað eg er í dag“.
Þetta sagði hún volandi, en Úndína viknaði, faðmaði hana að
sér og fyrirgaf henni allt. Riddarinn sá líka aumur á henni og buðu
þau hjónin henni að fara með sér til Hríngstaða, því þau sáu hví-
líkur ótti henni stóð af töfraskóginum og hverja óbeit hún hafði á
fiskikofanum.
Eptir nokkurra daga ferð náðu þau til Hríngstaða seint um
kvöld í góðu veðri. Riddarinn fór að finna umboðsmenn sína, en
þær Bertalda og Úndína gengu sér til skemmtunar uppi á borgar-
veggjunum og höfðu unun af fegurð náttúrunnar. Þá kemur trölls-
legur maður á móti þeim og virtist Bertöldu hann vera svipaður
brunnmeistaranum, sem hún hafði séð í ríkisborginni. Úndína
bandaði til hans með reiðisvip og ógnaði honum, en hann hristi
höfuðið og hvarf burtu í skyndi, bakvið tré nokkur. „Vertu óhrædd,