Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 103

101
eins og til þess að stöðva hina ungu mær á flótta hennar. Með
nokkrum erfiðismunum komust þær þangað sem sleðinn beið.
Hestunum var kalt og ekillinn átti erfitt með að hemja þá. Hann
hjálpaði mærinni og þernu hennar að koma sér fyrir á sleðanum,
lagði kistilinn og pinklana við fætur þeirra, settist í sæti sitt og ók
svo af stað og fór geist.
Við skiljum nú við Terscha, ekil Wladimirs, Möshu og þemu
hennar og víkur nú sögunni að Wladimir, unnusta Möshu.
Hann hafði verið á ferð allan daginn. Fyrst ók hann á fund
prestsins í Jadrino, og tókst honum, með miklum erfiðismunum,
að ná sambandi við hann. Þar næst fór hann á fund manna þar
í sveitinni, til þess að biðja þá að vera giftingarvotta. Fyrst fór
hann á fund manns, sem verið hafði merkisberi í riddaraliðinu.
Maður þessi nefndist Dravin og var um fertugt. Hann félst á að
veita aðstoð sína og stóð ekki á því. Kvaðst hann gera það með
ánægju, því að þetta minnti hann á ævintýri sín, er hann var í
riddaraliðinu. Hann fékk Wladimir til þess að doka við og borða
miðdegisverð. Ekkert liggur á, sagði hann. Það yrði fljótlegt að
fá hin tvö vitnin. Og viti menn, að miðdegisverði loknum kom
þarna landmælingamaður að nafni Schmidt, og sonur kapteins í
lögregluliðinu, sextán ára piltur, sem var nýgenginn í riddaraliðið.
Þessir tveir buðust til þess að vera vitni og leggja lífið í sölurnar
fyrir Wladimir og hina ungu brúður hans, ef þörf krefði.
Wladimir faðmaði þá að sér allshugar feginn og flýtti sér heim
til þess að búa svo í haginn, að allt væri til taks.
Það var þegar farið að skyggja. Hann var búinn að senda hinn
trygglynda þjón sinn, Tercha, á vettvang með sleðann, og hafði
gefið honum nákvæmar fyrirskipanir um allt, og því næst leigði
Wladimir sér lítinn eineykissleða, og lagði af stað einn síns liðs
til Jadrino, en þangað var Mariu Gavrilovnu von innan tveggja
stunda. Wladimir var kunnur veginum og hefði átt að komast til
Jadrino á tuttugu mínútum.
En Wladimir var ekki fyrr kominn út á bersvæði en hríðin var
beint í fangið, og hann gat ekki séð faðmlengd frá sér, hvað þá
meira. Svo dimm var hríðin, að hann gat ekki séð veginn, hestur-
inn snerist í hring með sleðann í eftirdragi, og fyrr en varði var
Wladimir orðinn áttavilltur. Hann varð að láta hestinn ráða, en