Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 77

75
láttu mig fara með þér“. En er hún sá að óp hennar kom fyrir ekki,
lét hún söðla hest sinn og reið á eptir honum.
Svartidalur lá upp til fjalla; þar var dimmt og draugalegt og
myrkviður mikill, en nú var liðið af dagsetri og gerðist því enn
skuggalegra í dalnum. Glettist Kaldbrynnir við riddarann í skóg-
inum hvað eptir annað, en hann skeytti því ekki hót. Nú heyrir
hann Bertöldu kveina álengdar og leitar á hljóðið. Kom hann þar
að, sem hún lá í grasinu ángistarfull og örmagna. ,,Mér er það mak-
legt fyrir glæpsku mína“, segir hún, ,,þó eg deyi hér af hræðslu og
þreytu“. Huldubrandur reyndi að hugga hana, en hestur hans var
orðinn svo trylltur af reimleiknum í skóginum, að engu tauti varð
við hann komið. 1 vandræðum þessum heyrir hann vagnhjól skrölta
eptir grjótveginum, og kallar eptir hjálp. Sá, sem fyrir var, svaraði
honum með karlmannlegum málrómi og kvaðst skyldi hjálpa hon-
um. Þá komu tveir hvítir hestar fram úr skóginum; vagnmaðurinn
var í hvítum kufli og hvítar voðir breiddar yfir vagninn. Hann
hvíslaði einu orði að hesti riddarans og varð hann þá spakur. Nú
samdi riddarinn í skyndi við vagnmanninn um það, að hann skyldi
láta Bertöldu sitja hjá sér í vagninum, sem að hans sögn var hlað-
inn mjúkri og ágætri ull — og aka með hana til Hríngstaða. Ridd-
arinn ætlaði að ríða eptir vagninum, en hesturinn gat varla borið
hann af þreytu eptir fælnina. Kom hinn ókunni maður honum því
til að setjast upp á vagninn og hafði hestinn nú á eptir sér í taumi.
Nú rann vagninn hóglega áfram og varð Huldubrandi og Bert-
öldu hugléttara. Tóku þau tal með sér og átaldi hann hana með
blíðu, en hún tók þvi með auðmýkt, og var ástin auðskilin í hverju
orði, sem hún sagði. En er þau voru sem ánægðust, tók vagnmað-
urinn allt í einu að æpa með skrækhljóðaðri rödd: „Hott! hott!
lýsíngar minir, reisið á ykkur höfuðin og flýtið ykkur! munið þið
ekki hverjir þið eruð?“ Riddarinn leit ofan af vagninum og sá nú
að hestarnir óðu mitt í beljandi straumi. Syntu þeir áfram, en
vagnhjólin þutu og hríngsnerust einsog mylnuhjól. Vagnmaðurinn
var stokkinn uppá akbekkinn, er vatnsflóðið hækkaði.
„Er þetta Kaldbrynnir?“ segir riddarinn.
„Verið getur það“, sagði hinn skellihlæjandi, fitjaði upp á nefið
og leit aptur í vagninn. En nú sást hvorki vagninn né heldur hest-
arnir. Allt var í einu löðri og rauk froðan á alla vega, Kaldbrynnir