Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Side 107

105
var í vitorði með Möshu, óttaðist reiði húsbænda sinna, og lét
kyrrt liggja það, sem gerst hafði. Presturinn, riddaraliðsmaðurinn
og landmælingamaðurinn minntust ekki heldur á málið — af skilj-
anlegum ástæðum. Og Terechka, ekillinn, forðaðist að minnast á
það, jafnvel þegar vín var í honum. Allir, sem komið höfðu við
sögu, létu því kyrrt liggja — en Maria sjálf kom upp um sig í óráð-
inu, en allt, sem hún sagði, var þó svo ruglingslegt, að móðir
hennar, sem vart vék frá rúmi hennar, komst ekki að öllu sem
gerst hafði, en það lagðist í hana, að dóttir hennar væri ástfangin
í Wladimir Nicolaievitch, og kannske ætti hann sök á veikindum
hennar. Og Praskovia Petrovna ræddi málið við eiginmann sinn
og nágranna, og niðurstaðan varð sú, að þar sem enginn mætti við
sköpum renna og ekki heldur Maria Gavrilovna, væri tilgangslaust
að spyrna lengur við broddunum, forlögin ætluðu henni þennan
mann, og fátæktin væri enginn glæpur, og í rauninni væri það
höfuðatriði, að Maria fengi góðan mann, og þá skipti engu um
auðinn. Það er svo ákaflega þægilegt að grípa til siðferðikenninga
og spakmæla, þegar menn hafa lítið fram að færa sjálfum sér til
réttlætingar.
En nú fór Mariu að batna. Það var orðið langt síðan Wladimir
hafði komið á heimili hennar. Hann óttaðist kuldalegar móttökur.
Var nú tekin ákvörðun um að senda á fund hans og færa honum
þau fagnaðartíðindi, að foreldrar Mariu hefði fallist á, að hann
skyldi fá dóttur þeirra fyrir konu. En þeim til mikillar undrunar
barst þeim bréf frá honum, og virtist það skrifað í örvinglan.
Kvaðst hann aldrei mundi stíga fæti í hús þeirra og bað þau
gleyma ógæfusömum manni, sem óskaði einskis frekara en að
dauðinn biði hans við næsta fótmál. Nokkrum dögum síðar frétt-
ist, að Wladimir hefði gengið í herinn á nýjan leik. Þetta var árið
1812.
Það leið langur tími áður en þau áræddu að minnast á þetta við
Möshu, sem nú var á batavegi. Hún minntist aldrei á hann. Nokkr-
Um mánuðum síðar, er hún sá nafn hans á skrá yfir nöfn þeirra
manna, sem getið höfðu sér góðan orðstír og særst í orustunni við
Borodino, steinleið yfir hana. Menn héldu, að nú mundi fara á