Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 84

82
Bertalda lét sér til afþreyingar breiða út skartklæði þau og gripi,
sem riddarinn hafði gefið henni, og bar það undir þjónustumeyj-
arnar, hvern búníng hún ætti að velja sér til næsta dags. Þernurnar
settu þá upp á hana mesta hól og lofuðu fegurð hennar með mikl-
um fagurgala, en Bertöldu þókti vænt um. „En sjáið þið ekki“,
sagði hún og leit um leið í spegilinn, „sjáið þið ekki freknurnar,
sem komnar eru þarna á hálsinn á mér?“ Sögðu þær að sér þækti
heldur prýði að þeim en lýti, því hörundsbirtan stíngi betur af við
þessa yndislegu smádíla. „Það verður samt aldrei nema lýti“, sagði
Bertalda. „Og eg veit að það gæti náðst af. En því er nú verr, að
brunnurinn er byrgður, sem eg fékk úr vatnið góða til að hreinsa
hörund mitt. Eg vildi eg hefði eina flösku af því núna í kvöld“.
„Ekki annað en það?“ segir ein af þernunum og hleypur út. „Hún
er þó líklega ekki svo vitlaus“, mælti Bertalda fegin, „að halda að
hellunni geti orðið velt frá í kvöld?“ Heyrðist þá traðk niðrí hall-
argarðinum og sást útum gluggann að þernan fór með marga verk-
menn að brunninum; höfðu þeir með sér lyptiása og önnur verk-
færi. „Ekki skal eg láta mér þykja margt að því“, sagði Bertalda
og hló við, „bara það standi ekki of lengi á því“. Hlakkaði hún yfir
því með sjálfri sér, að hún skyldi nú með einu orði hafa komið því
til vegar, sem henni áður var svo þverlega synjað um, og stað-
næmdist hún út við gluggann til að sjá hvað verkinu miðaði áfram.
Verkmennirnir tóku nú undir helluna af alefli og sárnaði þó
sumum, að þeir skyldu verða að ónýta það, sem fyrri húsfreyjan
hafði gera látið. En verkið vanst miklu hægar en við var búist,
og var sem eitthvað lyfti undir helluna að neðan. „Það er eins og
brunnurinn sé orðinn að hver“, sögðu verkmennirnir. Hófst hellan
loksins upp án þess að valla nokkur tæki á, og fleygðist með dimm-
um skruðníngi eptir garðinum steinlögðum. En upp úr brunninum
reis fannhvítur vatnsstrókur og héldu menn að nú væri hverinn
farinn að gjósa, en þeir sáu skjótt að strókurinn var kona, alhjúpuð
hvítri blæju og nábleik. Hún sló höndunum og gekk hægt og seint
til hallarinnar. Verkmennirnir hlupu sinn í hverja áttina, en brúð-
urin stóð kyr við gluggann með þernum sínum, náföl og nötrandi
af hræðslu. En er konan gekk fyrir gluggann, leit hún upp til henn-
ar grátandi og þóktist Bertalda kannast við hið föla yfirbragð
tJndínu undir andlitsskýlunni. En hún gekk kveinandi fram hjá