Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 35

33
Það mátti með sanni segja, að nú var hann orðinn gleðimaður, og
vel var hann orðinn til holda og sællegur, eins og húsmóðirin sagði
um hann, kona Brönne kaupmanns.
„Og sama má segja um þig“, mælti kaupmaðurinn gamli. „Jörgen
hefir upplífgað kvöldin hjá okkur og mömmu með. Þú hefir yngst
á þessu ári; útlitið er bara fallegt. En þú varst líka laglegasta stúlk-
an í Vébjörgum og það er mikið sagt, því þar hafa mér alténd þótt
stúlkurnar einna laglegastar“.
Jörgen lagði þar ekkert orð til, því það átti ekki við, en hann
var að hugsa um eina frá Skaganum og til hennar sigldi hann
norður eftir. Skipið lagði inn við Kristjánssand; hann var kominn
þangað á hálfum degi, því fleygibyr var á eftir.
Einn morgun gekk Brönne kaupmaður út að vitaturninum, sem
stendur langt frá Gamla Skaga nálægt „Greininni". Það hafði verið
slökt á vitanum fyrir löngu og sól var þegar hátt á lofti, er hann
kom upp í turninn. Fulla mílu út frá ysta odda landsins liggja sand-
rif neðan til sjáfar; þar úti fyrir mátti á þessum degi sjá fjölda
skipa og þeirra meðal þóttist hann í sjónaukanum þekkja „Karen
Brönne“, en svo hét skipið — og var það á uppsiglingu; þau Klara
°g Jörgen voru á skipinu. I þeirra augum var vitaturn og kirkju-
turn Skagans til að sjá í bláum sjónum eins og hegri og svanur.
Klara sat við öldustokkinn og sá sandhólana smám saman vera að
koma í ljós; héldist vindstaðan eins, gátu þau að hálfri stundu lið-
inni verið komin heim; svo voru þau nálægt heimili sínu og gleð-
inni — svo voru þau nálægt dauðanum og dauðaangistinni.
En þá brast planki í skipinu og féll inn kolblár sjór, menn höfðu
sig alla við að þétta og dæla, settu upp öll segl og drógu upp neyðar-
flagg; skipið var enn þá fulla mílu frá landi, fiskibátar reyndar í
augsýn, en langt, langt í burtu; vind bar að landi, en sjólítið var,
svo að það dugði ekki til — skipið sökk. Jörgen brá hægri handlegg
sínum yfir Klöru.
Með hvílíku augnaráði horfði hún í augu honum, þegar hann í
drottins nafni fleygði sér í sjóinn með hana; hún hljóðaði upp yfir
sig, en um það gat hún verið örugg, að hann myndi ekki sleppa
tökum. Það sem stóð í kvæðinu gamla, um kóngssoninn, er hann
tók brúði sína í faðm sinn, það framkvæmdi Jörgen á hættunnar
°g angistarinnar stund; nú kom það honum í góðar þarfir, að hann
3