Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 42

Úndína
Eptir M. FOUQUÉ
— Þýðing Steingríms Thorsteinssonar —
Frá því er riddarinn kom til fiskimannsins
Það var einn aptan fyrir mörgum öldum síðan, að fiskimaður nokk-
ur gamall sat í kofadyrum sínum og gerði að neti. Kofinn stóð á
nesi einu, er gekk út í stöðuvatn, og var einsog vatnið og landið
föðmuðust af elsku hvert til annars, með blómunum og trjánum,
sefinu og bárunum. Fiskimaðurinn var þar einbúi, því upp af nes-
inu gekk myrkviður mikill og þykkur og lék orð á, að þar væri
reimt, þó fiskimaður reyndar aldrei yrði þess var, þegar hann fór
til næstu borgar með afla sinn. Þegar hann sat þarna, varð honum
felmt við, því hann sá mann koma út úr skóginum, hvítan og háan,
og kínkaði hann kolli; en er hann hugði betur að, sá hann að það
var lækurinn, sem rann úr skóginum ofan í sjóinn.
I sama bili kom riddari fríður sýnum fram úr myrkviðinum og
reið til hans. Hann var i skallazmöttli rauðum og gullsaumuðum
kyrtli lyfrauðum innan undir, bláar og rauðar fjaðrir stóðu blakt-
andi upp af hetti hans, um sig miðjan hafði hann gullbelti, en fag-
urt sverð við síðu gullbúið. Hann reið fannhvítum hesti, og var
hann rennilegri en stríðshestar eru að jafnaði, fetaði hann svo létt
yfir grundirnar, að hófarnir sýndust hvergi við koma. Riddarinn
heilsaði fiskimanninum og spurði, hvort hann gæti fengið að vera
þar nætursakir, og svaraði fiskimaður þá: „Hestinum yðar get eg
ekki fengið betra hesthús en engið þarna og ekki veit eg betra
fóður handa honum en grasið, sem vex á því; sjálfum yður er guð-
velkomið að vera í kofanum mínum, ef þér viljið láta svo lítið“.
Þegar riddarinn kom inn í kofann, brann lítill eldur á arni; sat
kona fiskimanns utar frá eldinum í stórum hægindastól. Hún stóð
upp og heilsaði riddaranum, en settist undireins niður aptur, og