Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 22

20
var komið heim aftur og lá á Hringkaupangsfirði og hann fór á
land og heim til Húsbæjar-Sandhóla, en fóstra hans hafði andast
á meðan hann var í sjóferðinni.
Veturinn eftir var hinn harðasti, snjóbyljir æddu yfir láð og lög
og fannkyngi svo mikið, að ekki varð áfram komist. En hvað þessu
þó er misjafnlega tilhagað í heiminum, hérna gaddhörkukuldi, en
á sama tíma sólskinshiti suður á Spáni, og enda mikils til of heitt,
en hvað sem um það var, þegar hér heima var frost og skafheið-
ríkja og Jörgen sá álftirnar fljúga úr hafi í stórhópum yfir Nissum-
fjörð og upp til Norður-Vorborgar, þá fanst honum samt, að hér
drægi maður andann ljúfast og frjálsast og hér væri líka sumar-
indæli; hann sá í huga sínum heiðina alblómgaða og þakta full-
vöxnum, safaríkum berjum, og hann sá í huganum linditrén og ylli-
runnana við Norður-Vorborg með fullu blómskrúði og þangað
þurfti hann endilega að komast enn þá einu sinni.
Nú fór að líða að vorinu og byrjuðu sjóróðrar og fiskveiðar,
og var Jörgen látinn hjálpa til. Hann hafði vaxið seinasta árið og
var orðinn röskleikapiltur, til hvers sem honum var fengið að gera.
Hann var fjörkálfur, syndur vel og gat troðið marvaðann, bylt sér
alla vega og botnvelst í sjónum; oft hafði hann verið beðinn að vara
sig á makríltorfunum, því þær eru vísar til að taka sundmennina,
draga þá niður í sjóinn, og eta þá, og segir þá ekki af þeim framar.
En það átti nú ekki að liggja fyrir Jörgen.
Hjá nábúa þeirra í sandhólunum var piltur nokkur, Morten
að nafni, og kom þeim Jörgen vel saman. Þeir réðu sig á skip, sem
var í Noregsferðum; þeir komu og til Hollands og bar þeim aldrei
neitt á milli, en aldrei er að vita nema þess konar geti komið fyrir
og séu menn vanstiltir að upplagi, þá getur þeim auðveldlega orðið
að hlaupa á sig og svo fór líka einu sinni fyrir Jörgen, er þeim
lenti saman í orðaþrasi úti á skipinu, og það, að heita mátti, út
af engu. Þeir sátu sem sé að baka til við káetuna og voru að borða
úr eirskál, sem þeir höfðu á milli sín; Jörgen hélt á sjálfskeiðungi
og otaði honum að Morten, en varð í sama bili náfölur í framan og
svipillur til augnanna. Morten varð ekki annað að orði en þetta:
„Já, já. Þú ert þá einn af þeim, sem hafa það til, að bregða fyrir
sig hnífnum".