Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 11

9
sem þar eru, standa eins og úthöggvin blágrýtisbjörg; hver þeirra
um sig er eins og stykki úr fjalli; vesturhafið mætti belja yfir þær
og þær mundu samt standa; flestar eru þær turnlausar og hanga
klukkurnar út milli tveggja bita. Embættisgerðinni var lokið og
söfnuðurinn kominn úr kirkjunni og út í kirkjugarðinn, þar var
þá eins og enn í dag, að ekki sást þar tré né runnur, ekkert blómst-
ur plantað neinstaðar og ekki blómsveigur á nokkurri gröf; leiðin
eru eins og þúfur eða þúfnakollar og segja til, hvar hinir fram-
liðnu eru jarðaðir; strýhart og vindbarið gras vex út um allan
kirkjugarðinn. Á stöku gröf sést minnismerki, það er að segja
feyskinn trébútur tilhöggvinn í líkkistulögun. Viðarbúturinn er
sóttur úr skógi vesturhéraðsins, en sá skógur er ólgusjórinn. Þar
vaxa í þarfir strandbyggjanna höggnir bjáikar, plankar og tré, og
brimboðarnir aka þeim á land. Vindurinn og sjórefjan feyskja og
feygja svona tréstykki. Eitt af þessu tagi lá á barnsgröf og þangað
gekk ein af konunum, sem komu úr kirkjunni. Hún staðnæmdist
við gröfina og horfði á bútinn hálffúnaðan; litlu síðar kom maður-
inn hennar líka. Þau töluðu ekki orð; hann tók hana við hönd sér
°g gengu þau yfir mýri út á „heiðalandið brúna“ og á leið til sand-
hæðanna; gengu þau svo lengi þegjandi.
„Það var góð ræða hjá prestinum í dag“, sagði maðurinn, „hefði
eiaður ekki Drottinn vorn að treysta á, þá hefði maður ekkert“.
„Já“, ansaði konan, „hann kætir og hann grætir, hann ræður,
hans er rétturinn. Á morgun, eða þar um bil, mundi drengurinn
okkar hafa verið fullra fimm ára, ef við hefðum fengið að halda
honum“.
„Það er ekki til neins fyrir þig að vera að syrgja yfir honum“,
sagði maðurinn. „Það er vel séð fyrir honum, hann er þangað
hominn, sem við mættum óska og biðja að við værum komin“.
Meira töluðu þau ekki og gengu nú heim að húsi sínu milli sand-
hólanna. Þá hófst upp alt í einu eins og stór reykjarstroka frá ein-
Um af sandhólunum þar sem melgrasið hélt ekki sandinum saman.
Það var vindkast, sem á augabragði gróf sig inn í hólinn og þyrlaði
Örfínum sandinum; og enn kom annað vindkast til og lamdi við
húsveggjum fiskinn sem hékk þar á gerði í sólskins hita á stögum
«1 herðingar. Eftir það sló öllu í logn.
Þau hjónin gengu inn í húsið og voru ekki lengi að fara úr spari-