Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 9

7
„En mér nægir nú þessi heimur“, sagði maðurinn og faðmaði
að sér hina yndislegu og elskulegu konu sína, þar sem hann sat
úti á opnum gluggasvölunum og reykti sér vindil í aftansvalanum,
sem þrunginn var af angan gullaldina og nellikublóma; sönglist
og smellir af handskellum heyrðust neðan frá strætinu; hið efra
blikuðu stjörnurnar og tvö ástrík augu — augu konunnar hans
hvíldu á honum og horfðu á hann með hinu eilífa lífi kærleikans.
„Fyrir slíka mínútu sem þessa“, sagði hann, „er vel til vinnandi
að fæðast, finna til og — hverfa“.
Hann brosti við, konan lyfti upp hendinni, eins og hóglega ásak-
andi — og skýið var aftur liðið hjá; þau voru svo sæl, að við sjálft
lá, að það væri um of.
Og það var eins og alt ætti að snúast þeim til vaxandi upphefðar,
gleði og velgengni; og nú bar breytingu að höndum, en hún var
aðeins á verustaðnum, en ekki að því er snerti lífsnautnina og
ánægjuna. Ungi maðurinn fékk skipun um það frá konungi sínum,
að fara sem sendiboði til keisarahirðarinnar í Rússlandi, og var
það vegsauki, sem hann var vel að kominn fyrir sakir ættgöfgi
sinnar og kunnáttu. Hann átti miklar eignir og ekki var það minna,
sem hann átti með konunni, því faðir hennar var með ríkustu
kaupmönnum á Spáni og hefðarmaður í sinni stétt. Hittist svo á,
að eitt af stærstu og bestu skipum hans átti einmitt á þessu ári að
fara til Stokkhólms og var nú afráðið, að það skyldi flytja dóttur-
ina og tengdasoninn til Pétursborgar; var fyrirbúnaður allur á
skipinu með konunglegri viðhöfn, mjúkar ábreiður undir fótum,
silkitjöld og ljómandi prýði hvert sem litið var augum.
Það er til gamalt miðaldakvæði, sem allir Danir munu kannast
við. Það heitir: „Konungssonurinn frá Englandi". Hann siglir líka
á dýrðlegu skipi, akkerið er gullsmelt og silkiþráður snúinn í reið-
ann; það skip gat manni dottið í hug, þegar maður sá þetta skip
'eggja út frá Spáni, sama var viðhöfnin, sama hugsunin við skiln-
aðinn:
Guð láti oss öll í gleði hittast aftur!“
Hraðbyri blés af Spánarströnd og var ekki lengi verið að kveðj-
ast. Þótti svo sem ekki mundi þurfa nema fáar vikur til þess að
komast þangað, sem ferðinni var heitið, en er góðan kipp var kom-