Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 65

63
á bak. En verði samvistir okkar lengri, hvernig get eg þá varizt
því, að það komi í ljós?“
Riddarinn varð henni samdóma og kvöddu þau fiskimann og
konu hans, en prestur varð þeim samferða. Riddarafrúin únga grét
sáran og fór þó hægt með, en hjónin gömlu stóðu klökkvandi og
horfðu eptir þeim; það var einsog þau sæju nú allt í einu, hver
missir þeim var að fósturdóttur sinni.
Nú bar þau þrjú inn í skóginn, þar sem hann var þykkvastur.
Það var fögur sjón í hinum grænu rjóðrum að sjá svo fagra konu
ríða skrautlega týgjuðum gæðíngi á milli prestsins, sem gekk öðru-
megin í hvítum embættisskrúða, en riddarans hinsvegar í gull-
saumuðum litklæðum. Þau hjónin horfðu þegjandi ástar augum
hvort til annars og sinntu eigi öðru, fyrr en þau heyrðu að prestur
talaði lágt við ferðamann nokkurn, sem slegizt hafði í förina án
þess þau vissu.
Hann var í hvítri skikkju líkt og presturinn, nerha hvað hún því-
naer alveg huldi andlitið og flaksaðist um hann í geysivíðum fell-
íngum, svo að hann varð að sveipa henni að sér á hverri stundinni
og vafðist hún þó ekki um fætur hans. Heyrðu þau hjónin að hann
sagði við prestinn: „Svona hefi eg nú búið í skóginum í mörg ár,
°g er eg þó ekki einsetumaður í andlegum skilningi. Því satt að
segja, þá þekki eg ekkert til meinlæta og held eg líka að eg geti
komizt af án þeirra. En eg dvel fyrir þá sök í skóginum, að mér
Þykir hér fallegt, og opt er mér skemmt, þegar eg þeysi í hvíta-
voðum mínum gegnum runnana, helzt þegar sólin kastar á mig
geisla“.
„Þér eruð undarlegur maður“, mælti prestur, „og væri ekki af
Vegi að kynnast yður betur“.
„Og hver eruð þér þá?“ segir hinn.
„Heilmann heiti eg“, ansaði klerkurinn, „og er eg frá Maríu-
klaustri fyrir handan vatnið“.
„Og rétt er nú það“, segir ókunni maðurinn. „Eg heiti Kald-
hrynnir, og vilji menn vera kurteisir, þá er þeim velkomið að kalla
hiig herra Kaldbrynni. En gaman þækti mér meðal annarra orða,
að tala fáein orð við úngu konuna þarna“. 1 því hann sagði þetta
stóð hann allt í einu milli prestsins og Úndínu, rétti hann sig upp
að henni einsog hann var lángur til og hvíslaði einhverju að henni.