Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 62

60
einsog vera ber, og mun hún þá stuðla til yðar tímanlegu og eilífu
velferðar".
Þegar farið var að kvölda, vatt Úndína sér með blíðlátri auð-
mýkt undir arm riddarans og dró hann með sér út úr bæjardyr-
unum, þangað er sólin skein á hin skrúðgrænu engi og hin hávöxnu
tré. Það var einsog hún byggi yfir einhverju leyndarmáli, sem hún
varla þorði að ympra á, nema með andvörpum einum. Hún leiddi
mann sinn þegjandi frá bænum þángað til þau komu á flóðbakk-
ann; furðaði riddarinn sig á því að straumurinn var lækkaður og
dreginn úr honum allur ofsi. „Á morgun“, sagði Úndína með rauna-
svip, „verður hann alveg siginn fram og þá getur þú farið hvert
sem þú vilt“. „En ekki nema svo að þú farir með mér“, ansaði
riddarinn og hló við. „Það er allt undir sjálfum þér komið“, sagði
hún með tárin í augunum. „Eg vona samt að þú ekki sleppir hendi
af mér; mér þykir svo innilega vænt um þig. Berðu mig yfir á eyna
litlu; þar skal verða skorið úr því. Eg gæti raunar stokkið stein
af steini yfir vaðlana, en það fer svo vel um mig, þegar þú ber mig
í faðminum, og ef þú útskúfar mér, þá hefi eg þó hvílt þar að
skilnaði“. Huldubrandur komst við og óttaðist þó um leið; hann
tók hana í fang sér, bar hana yfrum og lagði hana niður í grasið.
Sjálfur ætlaði hann að setjast við hlið henni, en hún sagði: „Nei,
sittu heldur andspænis mér. Eg vil sjá í augum þínum, hverju þú
svarar mér áður en orðin líða þér af vörum. Heyr nú það sem eg
ætla að segja og tak vel eptir.
Það skaltu vita, elsku vinur! að i höfuðskepnunum búa verur,
sem líkar eru ykkur mönnunum að sköpulagi og birtast ykkur þó
harla sjaldan. Kynlegir andar sindra og hvæsa í logunum, dökk-
álfarnir hamast í djúpi jarðarinnar, loftandar þjóta um skógana
og vatnavættirnir lifa víðsvegar í sjónum, elfunum og lækjunum.
Þeir búa í skærum krystallshvelfingum, og í gegnum þær má sjá
sólina og himininn uppi yfir sér, háar kóralbjarkir ljóma þar í
görðunum með bláum og rauðum aldinum, og er þar fagurt að
ganga um mjallhvíta sanda og marglitar skeljar. Hin dýrðlegu stór-
merki fornaldarinnar, sem ykkar kynslóð er ómakleg að sjá, þau
hafa bárurnar hjúpað silfurblæjum sínum. Þar niðri skína hin
glæsilegu minnismerki og skolast rennandi vatnslindum; klekja
þær út fegurstu blómum og grænum sefjurtum, sem vindast upp