Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 53

51
Þannig náði eg loksins fram í útjaðar skógarins og hvarf myndin
þar allt í einu, en eg kom auga á vatnið og bæinn ykkar“.
Þegar riddarinn hafði lokið sögu sinni, fór fiskimaðurinn að tala
um hvernig hann bezt gæti komizt heim aptur í borgina. Þá hló
Úndína og tók Huldubrandur eptir því og mælti: „Eg hélt þér þætti
vænt um að hafa mig hérna hjá þér; því verðurðu þá svo fegin,
þegar talað er um burtferð mína?“
„Af því þú ekki getur komizt burt“, anzaði Úndína, „reyndu að
komast yfir vatnshlaupið, hvort sem þú vilt gánga, ríða eða róa.
Slepptu því heldur, — grjótið og trén, sem öldurnar bera með sér,
mundu verða þér að bana. Hitt veit eg, að hann fóstri minn ekki
hættir sér svo iángt út á vatnið með bátinn sinn“.
Huldubrandur brosti við og fór að sjá, hvort svo var sem hún
sagði; fylgdi fiskimaður honum, en Úndína snerist leikandi kríng-
um þá báða. Hún hafði sagt satt; nesið var orðið að ey og var
riddaranum nauðugur einn kostur að vera um kyrrt, þángað til
straumurinn væri siginn fram. Á heimleiðinni hvíslaði riddarinn
að henni og sagði: „Nú! nú! Úndína litla! er nú illt í þér af því eg
verð hér kyrr?“
„Æ!“ sagði hún afundin, „hefði eg ekki bitið þig í fíngurinn, hver
veit þá hvað við hefðum fengið að heyra um hana Bertöldu?“
Vera riddarans á nesinu
Huldubrandi var það mesta fagnaðarsjón að sjá, hversu straumur-
inn óx dag frá degi og lengdi þannig dvöl hans á eynni. — Nokkurn
hluta dagsins ráfaði hann úti með gamlan lásboga, sem hann hafði
fundið í kofanum; hafði hann gert svo við hann, að hann gat skotið
fugla með honum. Þegar hann var heppinn og kom heim með veiði-
fúng, ávítaði Úndína hann ávallt fyrir það, að hann gat verið svo
grimmur, að drepa veslíngs fuglana litlu, sem lifðu og léku undir
hinum bláa himni, og opt grét hún þegar hún sá fuglana dauða.
En bæri svo til að hann kæmi tómhentur, þá varð hann að sæta
átölum fyrir það, að nú varð að taka fiskimat með þökkum allt
fyrir handvömm hans og nenningarleysi. Honum þókti samt vænt