Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2023, Blaðsíða 18

18 Tímarit hjúkrunarfræðinga | 1. tbl. 99. árg. 2023
Önnur birtingarmynd á þessari óeiningu er þegar
umræðan beinist að því að skortur sé á hjúkrunar-
fræðingum. Þá kemur oft upp í umræðunni að það þurfi
bara að hækka launin. Það er hins vegar ekki rétt, það
er mikilvægt að launin séu samkeppnishæf og þá þarf
ekki síst að horfa á dagvinnulaun hjúkrunarfræðinga.
En jafnvel þótt að allir sem hafa leyfi til að starfa sem
hjúkrunarfræðingar og starfa við annað kæmu til starfa
í hjúkrun þá myndi það ekki duga til. Nauðsynlegt
er að fjölga í hópnum líka. Það er hins vegar ekki
einfalt.“ Sigríður segir að það sé mikil áskorun að fjölga
nemendum í hjúkrunarfræði en það sé áskorun sem verði
að leysa. „Við þurfum að fjölga nemendum, við þurfum
að bjóða upp á samkeppnishæf kjör og við þurfum líka
að breyta því hvernig við vinnum þannig að við nýtum
þekkinguna okkar betur. Við höfum fjölgað nemendum á
undanförnum árum og erum alveg komin að þolmörkum
en til þess að tryggja gæðin í því sem við erum að gera þá
verðum við að styrkja innviði varðandi klíníska kennslu
og til dæmis ráða inn kennslustjóra. Við höfum verið
að taka upp herminám og annað slíkt og það er hægt að
ganga miklu lengra í því, við þurfum að leita leiða til þess
að það gangi upp.“
Sigríði líst ekki illa á að róbótar gangi í ákveðin störf á
heilbrigðisstofnunum. „Þeir munu ekki koma í staðinn
fyrir hjúkrunarfræðinga og ekki draga úr þörfinni en
þeir munu gjörbreyta því hvernig við vinnum ásamt
öðrum tækninýjungum. Í dag er allt of miklum tíma
eytt í vinnu sem tæknin á að hjálpa okkur við og ef
við næðum miklum árangri í því að breyta og bæta
skráningakerfið og lyfjaferli myndi meiri tími gefast til að
sinna sjúklingum,“ segir hún og leggur áherslu á að nýta
eigi tæknina þótt hjúkrunarstarfið snúist í grunninn alltaf
um samskipti. „Færni í mannlegum samskiptum er kjarni
starfsins sem breytist ekki, í framtíðinni munum við samt
án efa reiða okkur meira á tækni sem við munum líka
nota með markvissari hætti í samskiptum við sjúklinga.“
Skilur sátt en hefði viljað gera miklu meira fyrir
hjúkrun
Eftir gott spjall um árin á Landspítala stöndum við upp
og sækjum okkur meira kaffi, það er ekki úr vegi að
spyrja hana í leiðinni hvort hún muni sakna starfsins?
„Það var erfitt að taka ákvörðun um að hætta, ég elska
Landspítalann,“ svarar hún brosandi en bætir svo við:
„Ég var búin að vera framkvæmdastjóri hjúkrunar í tíu
ár og held það sé ekki hollt að vera mikið lengur í slíku
starfi, hvorki fyrir mann persónulega eða stofnunina
sem maður starfar fyrir. Mér bauðst mjög spennandi
starf sem forstöðumaður Rannsókna- og skráningaseturs
Krabbameinsfélagsins sem gefur mér tækifæri til að
sinna því sem ég upphaflega lærði og ætlaði mér að
fást við. Að auki starfa ég sem prófessor við HÍ og sem
forstöðumaður fræðasviðs í krabbameinshjúkrun á
Landspítala og er því enn tengd spítalanum. Markmiðið
í öllum þessum störfum er í raun það sama, að bæta
þjónustuna við sjúklinga með krabbamein með því að
vinna að rannsóknum, kennslu og þróun.“ Hún segist
skilja sátt, hefði þó viljað gera miklu meira fyrir hjúkrun
en það sé miklu stærra mál sem hún muni halda áfram
að beita sér fyrir, með öðrum hætti á nýjum stað. Starfið
leggst vel í hana enda má segja að hún sé komin á
heimaslóðir.“
Persónuleg reynsla olli því að
krabbameinshjúkrun varð fyrir valinu
Sigríður er með doktorspróf í krabbameinshjúkrun, hvers
vegna valdir þú það sérsvið innan hjúkrunar á sínum
tíma? „Ég óttaðist sjúkdóminn, fannst hann ógnvekjandi
en ég ákvað samt ekki að fara í krabbameinshjúkrun
fyrr en ég var að klára BS-námið. Það er örugglega
persónuleg reynsla sem ýtti mér í þá átt; báðar ömmur
mínar létust úr krabbameini en ég var mjög náin ömmu
minni og nöfnu sem lést þegar ég var 11 ára. Á þeim
árum var það oft þannig að krabbameinsveikir vildu
ekki láta sína nánustu sjá sig þegar þeim fór að hraka.
Og það var þannig að ég sá ekki ömmu mína síðustu
vikurnar sem hún lifði. Það var hennar ósk og ég virði
það en það var mjög sárt. Síðan lést ömmusystir mín
úr krabbameini þegar ég var að læra hjúkrun, þetta var
erfitt krabbamein og hún mjög veik og ég held að þessi
upplifun hafi á endanum orðið til þess að ég fékk áhuga á
krabbameinshjúkrun.“
Eftir útskrift fór Sigríður að vinna á 11E sem var
krabbameinsdeild á Hringbraut. Síðan fór ég á 12G sem
var kviðarholsskurðdeild og þar voru líka framkvæmdar
brjóstaaðgerðir á konum með brjóstakrabbamein.
Á þessum tíma var ég búin að ákveða að fara í
framhaldsnám og fór til Bandaríkjanna í klínískt
meistaranám í krabbameinshjúkrun. Mér líkaði svo vel
þar að ég ákvað að fara beint í doktorsnám. Ég ætlaði
svo að vinna sem hjúkrunarfræðingur og hafði aldrei
látið mér detta það til hugar að fara í stjórnunarstarf en
rannsóknarvinna heillar mig,“ segir hún og það er því
ljóst að hún er komin á réttan stað sem forstöðumaður
Rannsókna- og skráningarseturs Krabbameinsfélagsins
en Sigríður tók við þann 1. október sl. Hún segir
mörg brýn verkefni fram undan, en spáð er gríðarlegri
aukningu í nýgengi krabbameina á næstu 20 árum eða
rúmlega 40% til 2035 og rúmlega 50% til 2040. „Áhætta
okkar sem einstaklinga fyrir því að fá krabbamein er
ekki að aukast heldur er þetta fyrst og fremst vegna
þess að þjóðin er að eldast. Að auki eykst mjög sá
fjöldi sem lifir eftir greiningu krabbameins sem margir
hverjir þurfa á ævilangri meðferð að halda. Þetta mun
hins vegar hafa í för með sér mjög aukna þjónustuþörf.
Ef við viljum ganga að því vísu að fá þjónustu sem er
sambærileg við það sem er boðið upp á í dag þarf að
hrinda af stað mjög markvissum aðgerðum. Við þurfum
fleira heilbrigðisstarfsfólk, fullnægjandi húsnæði,
aðgang að nýjustu lyfjum og öðrum meðferðum og
auka þarf notkun á fjarheilbrigðisþjónustu. Ég gæti
haldið lengi áfram enda brenn ég fyrir þessu verkefni.
Krabbameinsfélagið hefur þau markmið að fækka þeim
sem greinast, fjölga þeim sem lifa og bæta líðan og
lífsgæði þeirra sem lifa. Ég samsama mig mjög þessum
markmiðum sem ég fæ tækifæri til að vinna að í starfi
mínu“, segir hún að lokum.
Viðtal
„Það er örugglega persónuleg reynsla sem
ýtti mér í þá átt; báðar ömmur mínar létust
úr krabbameini en ég var mjög náin ömmu
minni og nöfnu sem lést þegar ég var 11 ára.“