Heilbrigt líf - 01.12.1949, Blaðsíða 62

upstign þangað til hann dó 1237. En skrykkjóttur var
embættisferill hans. Höfðingjar höfðu gert sér von um
að fá að ráða öllu í málefnum Hólastóls fyrir þessum blá-
fátæka klerki, sem hlotið hafði hina miklu upphefð fyrir
þeirra tilstilli. En þeim brást sú bogalist, því að Guð-
mundur biskup varð þeim hinn erfiðasti — þrár og þybb-
inn og óvæginn, er því var að skipta. Þeir ráku hann því
frá biskupssetrinu aftur og aftur, og flæktist hann þá um
landið eða hraktist til útlanda. Biskup þessi var gjöfull og-
hjálpsamur, svo að af bar, og safnaðist því að honum fjöldi
af beiningamönnum og öðrum vinum hans, svo að hann
hafði heila sveit með sér á ferðalaginu um byggðir lands-
ins. Þá var það, að hann vígði og blessaði ár eða vöð,
brunna og dý, klif og hamra og aðra háskastaði, og þótti
vel gefast. Og svo voru það kraftaverkin — af þeim gengu
miklar sögur, bæði á prests- og biskupsárum hans og eins
eftir dauða hans í sambandi við helga dóma, sem honum
höfðu tilheyrt: menn læknuðust, læstar dyr opnuðust, lásar
duttu frá lokuðum hirzlum og allt eftir þessu. Sagt er, að
Guðmundur hafi numið eitthvað af sjálfum Þorláki helga,
er biskup var í Skálholti á unglingsárum Guðmundar. Eitt
sinn var Guðmundur þá á ferð með séra Ingimundi fóstra
sínum vestur á Ströndum. Stóð þá svo á, að Þorlákur
biskup var að vigja þar kirkjur og fremja önnur embætt-
isverk. Þótti séra Ingimundi pilturinn veita störfum bisk-
ups of litla athygli, gaf honum áminningu og gat þess, að
fræðsla í þessum efnum mundi koma honum að gagni síðar,
og þótti sú spá rætast.
Þegar Guðmundur góði var að vígja björgin með mikilli
fyrirhöfn og „serimoníum", kom stundum dimm rödd úr
berginu, er sagði: „Hættu að vígja, Gvöndur, einhvers
staðar verða vondir að vera“, og af góðsemi sinni skildl
hann þá eftir dálitla sneið óvígða handa vættunum að búa
í. Nú mundi ég ekki fleira um þennan heittrúaða mann,
60
Heilbrigt líf