Heilbrigt líf - 01.12.1949, Side 87
hveitið. Það er þó talin ágæt fæða handa sjúklingum með
meltingarkvilla. í Bandaríkjunum hefur svipuð stefna
orðið ofan á, en auk þess hefur þar verið bætt fjörvum og
járni í hveitið. Engin lög eða reglugjörð mun vera til um
gæði eða fjörvamagn hveitis, sem flutt er hingað til lands,
og hafa þó mörg lög og ákvæði verið sett um ómerkara
efni. Takmarkanir á innflutningi matvæla hafa hingað
til einkum miðað að því að meina oss ávexti og grænmeti.
í þess stað hefur að nauðsynjalausu verið flutt inn kex,
fjörvasnauð ávaxtasulta og sykurleðja. Væri þó sanni nær
að banna eða takmarka innflutning slíkra matvæla og
venja þannig mannfólkið á að neyta hollrar og fjörvaríkrar
fæðu. Hvað kornmatinn áhrærir, held ég, að vér ættum að
flytja sem mest af honum ómalaðan inn í landið. Vér
höfum nóga orku til að mala hann sjálfir. Mér þykir ljúf-
fengast brauð úr nýmöluðu korni. Þá fer lítið eða ekkert
af efnum forgörðum, og ég hef þá trú, að það sé hollast
öllum, sem á annað boi'ð þola gróft brauð. Að sjálfsögðu
mætti svo flytja inn nokkuð af enska hveitinu sem sjúkra-
fæðu. Þá tel ég mikils vert, að eingöngu verði flutt inn
í landið brúnleitu, ófægðu hrísgrjónin í stað hvítu, fægðu
hrísgrjónanna, sem nú eru þau einu fáanlegu í verzlunum
höfuðstaðarins. Ófægðu hrísgrjónin eru bæði fjörvaríkari
og hollari til manneldis.
Fyrir oss. Islendinga er skýrsla dr. Price um maiaræði
í nokkrum afdöluvi Sviss athyglisverð. Dalabúar voru
hraustir, viiklir vexti og höfðu ágætar tennur. Aöalfæda
þeirra var rúgbrauö, mjólk, ostur, smjör, bygg, grænmeti
og kjöt. / svissnesku bæjunum, sem Price rannsakaSi, bar
hins vegar mikið á tannátu. Aðalfæða bæjabúa var hveiti-
brauð úr hvítu liveiti, sætindi svo sem ávaxtasulta, hun-
ang, sykur, saftir og súkkulaði, mjólk, niðursoðið græn-
meti, jurtafeiti, kjöt og smjör. Dr. Price var ekki í nein-
um vafa um, að dalabúarnir ættu sínar góðu tennur mat-
Heilbrigt líf
85