Heilbrigt líf - 01.12.1949, Qupperneq 141
Orsakirnar eru fleiri en ein. Sú er kannske fyrst, að fólk
var seint að átta sig á því, að það væri komið í víglínu, að
til átaka gæti komið hér þá og þegar. Styrjaldir og mann-
víg voru okkur álíka mikill veruleiki og huldufólk og
draugar, og kynni þó að vera, að sumir hefðu trúað betur
á drauginn. Og ef menn ekki trúðu því, að sprengja gæti
fallið hér eða að skotið yrði úr byssu, var það auðvitað
óspilunarsemi og fávizka að eyða stórfé til þess að vera
viðbúinn afleiðingum slíkra atburða. Það er dýrt að vera
í stríði, og það er ekkert ódýrara, þó að menn geri það
nauðugir, en ef út í það er komið, þá verður að hafa það
eins og hvert annað hundsbit. Stríðskostnaður okkar var
sá, að hafa þessa hlið af loftvörnunum í lagi.
Það skorti alla reynslu til að skipuleggja slysahjálp í
svo stórum stíl, sem hér gat verið um að ræða, þegar vænta
mátti, að mörg hundruð manna slösuðust alvarlega svo að
segja í einu. Enginn maður hérlendur hafði reynslu eða
þekkingu í slíku starfi. Reynt var að fá þann fróðleik, sem
unnt var, úr bæklingum og ritgerðum erlendum, en það
tók tíma að heimfæra það upp á staðhætti hér og vinsa úr
það, sem heppilegast þótti.
Og síðast en ekki sízt, þá skorti völd til framkvæmda.
Form. RKl átti að vísu sæti í finim manna loftvarna-
nefnd, og þeirri nefnd voru gefin nokkur völd rrieð lögum
um loftvarnir 2. ág. 1941, en fjárafl sitt átti hún aftur að
sækja undir önnur ráð og stjórnir. Nefndastarf og funda-
höld geta menn haft sér til dundurs, þegar ekkert liggur
við og nógum tíma er úr að spila. En þegar um líf og
heilsu fjölda manns getur verið að tefla — kannske þriðj-
ung heillar þjóðar — eins og hér var, þá verða menn að
neita sér um ánægjuna af smásmugulegri togstreitu um
lítilfjörlegan meiningarmun. Það dytti víst fáum í hug
að kalla saman fund á skipi í yfirvofandi sjávarháska.
Heilbrigt líf
139